روزهایی که به طرز عجیبی بی‌حال و حوصله هستم و گاها حتی تا ساعت‌ها تخت رو ترک نمی‌کنم، احساس عذاب وجدان عمیقی دارم. انگار که همه‌چیز طوریه که باید باشه اما من خوشحال نیستم، همه‌ی دلایل خوشحالیم وجود دارن، در دسترسن، سالمن، هیچ اتفاقی نیفتاده، اما من خوشحال نیستم. انگار که گاهی اوقات هیچ‌چیز کافی نیست و خلا‌ای هست که با هیچ‌چیز پر نمی‌شه.

منتظر روز‌ی‌ هستم که فرصت کنم زبان روسی یاد بگیرم، بخاطر کتاب‌های موردعلاقه‌م و موسیقی بی‌نظیرشون.

هوا بی‌نظیره.

واقعا رشته‌م برای انگر ایشوزم مناسب نیست.

"I guess I could be pretty pissed off about what happened to me...But it's hard to stay mad, when there's so much beauty in the world. Sometimes I feel like I'm seeing it all at once, and it's too much, my heart feels up like a balloon that's about to burst... and then I remember to relax, and stop trying to hold on to it, and then it flows through me like rain and I can't feel anything but gratitude for every single moment of my stupid little life..."- American beauty, 1999.

- مطمعنی خوبی؟!
+ چیزی نیست، سختی‌های عادی زندگیه.