امروز برای همیشه با مامانم خداحافظی کردم. سرم رو گذاشتم روی خاک و برای چند دقیقه خوابم برد. وقتی بیدار شدم دوباره نمی‌دونستم کجام. ایکاش همیشه مثل وقتی که خوابیدم، بی‌خبر باشم.

البته اینقدر بی‌جنبه بودم که از وقتی بیدار شدم گلوم درد می‌کنه. از توی لوازم اضطراری بچه‌ها یکم لیموی خشک پیدا کردم و دارم چای لیمو می‌خورم ولی هنوز گلوم یه جوریه. امیدوارم این گلودرد حواس منو از «شکستن در هر لحظه» پرت کنه.

هوا اینقدر خوب شده که باورم نمی‌شه واقعیت داشته باشه.

تموم شد

نمی‌خوام برم دندون‌پزشکی

«علاوه بر اینکه سی و سه پل رو نمی‌بینی، لامپم نمی‌بینی؟»

«بچه‌ها ما مصدوم شدیم.»

سلام، برگشتم.

I can’t believe our girly trip finally made it out of the group chat.