دیروز بود ولی خب..

بین علما اختلافه که 22 یا 23 ولی خب یه سال بزرگتر و احمق تر.

من فرزند فرهنگ مسمومتون نیستم،
من مادرم قصه است پدرم آوازه.

مسئله این نیست که من غمگینم مسئله اینه که غم تنها چیزیه که من رو به گذشته متصل نگه میداره و من هنوز به اون گذشته چسبیدم و آماده روبه رو شدن با یه دنیای جدید نیستم، آخرین باری که درو روی یه دنیای جدید باز کردم چنان مشت محکمی خوردم که هنوز نفس کشیدن برام سخته، من آماده رها کردن نیستم، نه اینکه اگه رها کنم چیزایی که تو گذشته بودن رو به طور کامل از دست میدم یا نه به خاطر اینکه دلتنگشون میشم، به خاطر اینکه اگه رها کنم خودم هم باهاش رها میشم و چیزی که بهش تبدیل شدم جسارت کافی برای بیرون اومدن رو پیدا میکنه و من ترسو تر از اینم که گذشته رو پشت سر بذارم و با چیزی که هستم رو به رو بشم.

یه لحظه‌ست. یه لحظه که به خودت میای و بعضی چیزایی که قبلاً درونت بوده رو پیدا نمی‌کنی چون خراب شدن و به جاشون علایق، حرف‌ها و حتی نفرت‌های جدیدی ایجاد شدن.
یه لحظه‌ست که اونی که تو آیینه نگاهش می‌کنی آدمی نیست که مدت‌ها باهاش زندگی می‌کردی.
و همه چیز رو تو «یه لحظه» درک می‌کنی و ساعت‌ها تو فکر فرو می‌ری.

_چطوری؟
+چطورم؟ بهم ریخته ام ولی به اونایی که ازم می‌پرسن میگم خوبم. حتی جواب این سوالو به خودم دادن هم سخته دیگه، از یه طرف هم کلافه شدم که دنبال حقیقت باشم البته چنین حقیقتی اگه وجود داشته باشه. نمیدونم که، من که پیدا نکردم. فقط دوست دارم حس خوبی داشته باشم، دوست دارم از این دوراهی خلاص بشم، برای همین از سوالات فراری ام چون از جوابهایی که میخوام بدم میترسم. چطورم؟ فرار میکنم، جوابم اینه.
?Thank you, next 2024

من خود اغیار خودم دامن اغیار مگیر.