بلیط مشهد گرفتم تا اطلاع ثانوی هیچ‌چیز نمی‌تونه ناراحتم کنه

بلیط مشهد گرفتم تا اطلاع ثانوی هیچ‌چیز نمی‌تونه ناراحتم کنه

صاحب‌خونه از صبح کلهٔ سحر داره با یه یارویی صحبت می‌کنه که وسایلشو یک و پونصد ازش بخره آقاهه می‌گه یک و سیصد بیشتر نمی‌دم. چهار ساعته دارن سر دویست تومن بحث میکنن واقعاً دلم می‌خواد برم در رو باز کنم بگم این دویست رو بگیر و همراهش خفه‌خون مرگ بگیر زن. روانی شدم🥰

قرار بود برم دوست دبستانم رو بعد ۱۰-۱۲ سال ببینم لحظهٔ آخر قرار رو کنسل کرد. فکرکنم این حروم‌زاده ها هیچ‌وقت دست از روانی کردن من بر نمی‌دارن.

حساب روز و ماه از دستم در رفته. اهمیتی هم نداره، چون هرروز رو طوری زندگی می‌کنم که انگار اخرین روز زندگیمه. عاشق اینم که برای دقیقه به دقیقهٔ روزم برنامه بنویسم، ده تا کتاب و سریال رو با هم شروع کنم و کل شب رو بیدار بمونم که تکالیف کلاس اهنگسازی رو انجام بدم و صبحا کلاس اولی تموم نشده بپرم تو دومی. لحظه‌ای هم به سؤال های ذهنم فکر نکنم که خدایا من انقدر پوچ و بی‌محتوام که شخصیتم توی بدست اوردن یک چیز خلاصه شه؟ یا انقدر توانایی دارم که از نقطهٔ امنم بیام بیرون و ریسک کنم برای چیزی که معلوم نیست بشه یا نه؟ امید می‌گه باید فعلاً علاقه‌هات رو محدود کنی تا بتونی تصمیم بگیری، آیا تابحال تونستم؟خیر. الان می‌تونم؟ هم‌چنان خیر.

دوست‌پسرم فقط سلیقهٔ موسیقیش خوب بود که اونم امشب ناامیدم کرد

اگر بخوام بر اساس علاقهٔ مامانم انتخاب رشته کنم بعد پزشکی باید صنایع مبلمان بزنم

از وقتی فهمیدم صنایع گوشت وجود داره به این فکر میکنم که شاید تهش هم یک چوپان پیدا شد و سرمایه از او و علم از من و خوشبختی?