قرار بود برم دوست دبستانم رو بعد ۱۰-۱۲ سال ببینم لحظهٔ آخر قرار رو کنسل کرد. فکرکنم این حروم‌زاده ها هیچ‌وقت دست از روانی کردن من بر نمی‌دارن.

حساب روز و ماه از دستم در رفته. اهمیتی هم نداره، چون هرروز رو طوری زندگی می‌کنم که انگار اخرین روز زندگیمه. عاشق اینم که برای دقیقه به دقیقهٔ روزم برنامه بنویسم، ده تا کتاب و سریال رو با هم شروع کنم و کل شب رو بیدار بمونم که تکالیف کلاس اهنگسازی رو انجام بدم و صبحا کلاس اولی تموم نشده بپرم تو دومی. لحظه‌ای هم به سؤال های ذهنم فکر نکنم که خدایا من انقدر پوچ و بی‌محتوام که شخصیتم توی بدست اوردن یک چیز خلاصه شه؟ یا انقدر توانایی دارم که از نقطهٔ امنم بیام بیرون و ریسک کنم برای چیزی که معلوم نیست بشه یا نه؟ امید می‌گه باید فعلاً علاقه‌هات رو محدود کنی تا بتونی تصمیم بگیری، آیا تابحال تونستم؟خیر. الان می‌تونم؟ هم‌چنان خیر.

??????????

دوست‌پسرم فقط سلیقهٔ موسیقیش خوب بود که اونم امشب ناامیدم کرد

اگر بخوام بر اساس علاقهٔ مامانم انتخاب رشته کنم بعد پزشکی باید صنایع مبلمان بزنم

از وقتی فهمیدم صنایع گوشت وجود داره به این فکر میکنم که شاید تهش هم یک چوپان پیدا شد و سرمایه از او و علم از من و خوشبختی?

”دلم پیش توست و امروز بیشتر از همیشه حاضرم بهترین داشته‌هایم را بدهم تا بتوانم تو را با تمام غمم ببوسم.”

باشم و عاشق نباشم کار آسونی که نیست
عاشقت میشم دوباره، عاشق اونی که نیست

دوبار پریدم وسط حرف زدن تراپیستم گفتم خیلی کند حرف می‌زنید دارم عصبی می‌شم. از چشماش معلوم بود دلش می‌خواد بزنه تو دهنم ?