اگه خدا داره امتحانت میکنه
پس داره برای چیزی که براش دعا کردی، آماده ات میکنه.
صبور باش!

صبور‌باش‌،‌سخت‌ترین‌مسیر‌ها:)
به‌زیبا‌ترین‌مقصد‌ها‌میرسند..!️

آرزو میکنم در ناباورانه‌ترین حالت زندگیتون، اون اتفاق قشنگی که فکرش هم نمیکنید بیفته..✨

امیدوارم رها بشید، از رنج‌هایی که در موردش با هیچ‌کس صحبت نمی‌کنید.
امیدوارم برنده بشید، توی جنگ هایی که در سکوت باهاشون دست و پنجه نرم می‌کنید.
امیدوارم برسید، به همون هدفی که صبح تا شب بهش فکر می‌کنید.
امیدوارم اونجوری که دوست دارید حل بشه، همون مشکلی که توی خلوت و شلوغی توی ذهنتونه و داره وجود شمارو داغون می‌کنه بدون اینکه بقیه بفهمن.
-دیاکو.

به بهانه‌ی ۱۶ آذر روزِ دانشجو ♥️

وقتی سن‌و‌سال خیلی کمی داشتم فکر می‌کردم مهندس‌ها در کیف‌سامسونتشان پول حمل می‌کنند و مدام خودم را با یک پاترول مشکی‌رنگ و کیف‌سامسونت تصور می‌کردم که توی لابیِ یک برج خیلی باکلاس مقابل آسانسور ایستاده‌ام و ادغام بوی عطر و سیگارم دختر جوانی را که پشت‌سرم ایستاده وادار می‌کند نزدیک بیاید و پیشنهاد بدهد امشب را کنار هم بگذرانیم؛ من هم نیشخندی بزنم و سبیل‌هایم را تاب بدهم و بگویم: تو زیبایی، دخترجان، اما هیچ‌گونه جذابیت جنسی برایم نداری. و لابه‌لای نگاه مات‌و‌مبهوت دختر درست در طبقه‌ی سیزده پیاده شوم و بروم روی کاناپه لم بدهم و آخرین نخ سیگار وینستون‌عقابیِ داخل پاکت را بکشم و به عشقی که رهایم کرده و رفته فکر کنم. من تمام این آرزوها را برای خودم نوشته بودم، چون معلم ادبیاتمان همیشه گوشزد می‌کرد رؤیاهایتان را بنویسید؛ مدام می‌گفت شما با نوشتن آرزوهایتان به آن‌ها قدرت تبدیل شدن به واقعیت می‌بخشید. اما مشکل اینجا بود که من عقده‌های کودکی‌ام را با رؤیا اشتباه گرفته بودم، یعنی خیلی فرصت نداشتم فکر کنم ببینم رؤیایم چیست. تا می‌خواستم حرف معلم ادبیاتم را هضم کنم زنگ بعدی فرا می‌رسید و باید مشغول تاریخ می‌شدم و مشغول جغرافیا و چیزهایی که درعین‌حال به من مربوط نمی‌شد، اما بسیار هم ربط داشت.
توی مدرسه تنها چیزی که مهم نبود رؤیا بود. صدها نفر آدم با فضاهای ذهنی مختلف و توانایی‌های متفاوت محکوم بودند به حرکت در مسیری که برایشان تعیین شده بود. نه از مسیر لذت می‌بردند نه لزوماً انتهای این مسیر ختم می‌شد به آرزوهایشان. من هم، میان این‌همه آشفتگی، کیف‌سامسونت پُر‌پول را برگزیدم، به‌همراه پاترول مشکی و سیگار وینستون‌عقابی و خانه‌ای که پنجره‌اش رو به برج میلاد باز می‌شد و البته عشقی که نمی‌دانم چرا این مرد جذاب را، که ادغام بوی عطر و سیگارش موقعی که پالتوی مشکی چرمی‌اش را کنار می‌زد و خیلی جنتلمن دستش را توی جیبش فرو می‌برد هر زنی را مجذوبش می‌کرد، رها کرده و رفته بود.
اما خب هرچه بزرگ‌تر می‌شدم عقده‌هایم مانند همان کیف‌سامسونت از مُد می‌افتادند یا شبیه پاترول از رده خارج می‌شدند.
تمام حرف‌هایی که مشاور‌های مختلف قبل از کنکور به من زده بودند ختم شده بود به اینجا که مامان‌زری می‌توانست با روزنامه‌های آگهی استخدام تلنبارشده توی اتاقم تا آخر عمر شیشه پاک کند و غصه بخورد؛ اما بابامنصور، دقیقاً همان زمان که طلب پول کلاس کنکور کردم، کمربند کشی شلوار شیرازی‌اش را چند باری جمع کرد و بالا کشید و گفت: «جای پُر کردن جیب این ازخدابی‌خبرا، بیا بریم وایسا وردست سعید کرکثیف، تعویض‌روغنی یاد بگیر.» بعد هم زُل زد توی چشم‌هایم، لحنش را کمی مسالمت‌آمیزتر کرد تا وعده‌ی وسوسه‌برانگیزش را خوب القا کند و ادامه داد: «تو باهوشی، دو‌ساله اوستا می‌شی، جمع‌و‌جور می‌کنیم، یه مغازه برات می‌زنیم نون راحت درمی‌آری.» منظور پدرم از نان راحت نانِ روغنی بود، اما من در رؤیای ادغام دود وینستون‌عقابی و عطر تلخم مدهوش بودم و بوی هیچ نانی به مشامم نمی‌رسید!
در تمام چهار سالی که من داشتم استاتیک و مقاومت مصالح و دینامیک سیالات پاس می‌کردم، شاگرد سعید کرکثیف ماشینش را عوض کرد و طبقه‌ی دوم خانه‌ی پدرش را که دقیقاً روبه‌روی خانه‌ی ما بود ساخت و زن گرفت و زنش زایید. یک هفته پس از زاییدنش هم پدرم آمد توی اتاق و یک شیرینیِ زبان گذاشت روی میز، کنار کتاب‌های درسی‌ام و گفت: «شیرینی ختنه‌سرون پسر سیروسه، بخورش.»

#علی_سلطانی

گوش کن جانم

بلک فرایدی با بودجه من سازگار نیست
نیازمند دیوار مهربانی هستم

«يتولاكَ اللهُ بينما تظُنُّ أنكَ بمفردِكَ»

هنگامی‌که فکر می‌کنی تنها و بی‌کسی،
خدا از تو مراقبت می‌ کند

‏"بریم بیرون؟"
از طرف کسی که دوستش داری تنها راهیه که می‌تونه برای برطرف کردن غمِ عصرِ پاییز کمکتون کنه :)

بریم برای ۹۰دقیقه
فایتینگ