‏نمیدونم تقصیر پاییزه،تقصیر آدمای دورمه ،تقصیر پی ام اسه، تقصیر تروماهای درمان نشدمه، اما این آتیش از گور هر کدوم از اینا بلند شده ،من خارشو..

چه اهمیتی داره از دوست داشتن حرف بزنی ولی همزمان کارهایی رو انجام بدی که ناراحتم کنه.

‏یکی از دلایلی که دلم میخواد رابطه‌ی بعدیم دائمی باشه اینه که این بیرون واقعا اوضاع آدما خیلی خرابه، روابطِ واقعی و رویکرد آدما به رابطه خیلی عجیب و به اصطلاح اپن‌ماینده. کاش یکی منو نجات بده و پیش خودش نگهداره من دیگه نمیخوام با هیولای جدیدی آشنا بشم.

یجور عجیبی به خدا اعتماد دارم، غرق تو بدبختیم باشم بازم میدونم یه حرکتی میزنه یا یه مصلحتی تو کارش هست.

‏بُرد با پسریه که میدونه کِی رئیس باشه کِی بگه چشم

‏تمام وجودم پر از خشمه اما توی رفتار بی‌نهایت آرومم، یه دنیا غم توی دلمه اما توی صورتم هیچی معلوم نیست، برای هیچ چیزی دیگه حتی ذره‌ای ذوق ندارم اما دائم دارم لبخند میزنم، دیگه حتی خودم هم نمی‌تونم بفهمم چِمه…

قبولش کردم مال من نیستی
تمومت کنم
توی مغزم یه گلوله حرومت کردم
مشکیتو‌ پوشیدم و
از خونه رفتم
دیگه نمیگم
بیشتر از همیشه میخوامت
دیگه نمیرم پاتوق که شاید اون بیادش
دیگه بارونارو میرم تنهایی پیاده
تو فکرتم
حتی خواستم بیام رام نده

-ر

رفتنی میره،
اومدنی میاد،
موندنی میمونه،
شدنی میشه،
نشدنی نمیشه
و غصه خوردن تو
هیچ تاثیری تو این
رفت وآمدها
و شدن و نشدن‌ها نداره!

دلِ بَچَتو شکوندی که دل بِچا نشکنه ؟!