وقتی سم اسمیث یا امینم جایزه‌ی گرَمی را می‌برند، من احساس حسادت نمی‌کنم، چون آن‌ها را نمی‌شناسم و با جمعِ آن‌ها معاشرتی ندارم و (از روی عقل) سعی نمی‌کنم با آن‌ها رقابت کنم. وقتی لیوناردو دی‌کاپریو اسکار می‌برد نیز همین قضیه صادق است؛ به هر حال من با او رقابتی ندارم. اما وقتی دوستان صمیمی‌ام عملکرد بهتری از من دارند، به ویژه در زمینه‌هایی که برای من باارزش است، حسابی دمغ می‌شوم.

📚 جهش اجتماعی
✍ ویلیام فون هیپل 🇺🇸
📄 صفحه ۱۴۰

📖 @PouyaKetab 📖

در اغلب موارد چکی‌ها اصطلاح کافکارنا (Kafkárna) - به معنی سرزمین کافکا یا کافکااِستان - را برای بیان پوچی وضعیتی که فرد ناخواسته در آن قرار می‌گیرد به کار می‌برند؛ مانند سردرگمی مراجعان به هنگام رجوع بی‌نتیجه به ادارات.

📚 فرانتس کافکا
✍ رادک مالی 🇨🇿
📄 صفحه ۹۴

📙 @PouyaKetab 📙

امیلی دیکنسون رنج را دوست می‌دارد؛ چرا که در آن رنگی نیست. درد را می‌ستاید چرا که کاشف زیبایی است. در دریای اندوه شناور است اما با تلنگر شادی از پا می‌افتد‌. تنهایی را می‌پسندد، چون می‌ترسد در حالتی جز آن، تنهاتر شود.

📚 گزیده نامه‌ها و اشعار
✍ امیلی دیکنسون 🇺🇸
📄 صفحه ۵

📕 @PouyaKetab 📕

یاد بگیر که چطور ترک کنی. همیشه زمانی می‌رسه که باید چیزی رو ترک کرد، فداکاری کرد... در چنین مواردی احساس می‌کنم نیازی به انگشت گذاشتن روی چیزی که از دست رفته یا هیاهو به راه انداختن نیست... این ضربه‌ای غم‌انگیز نیست. وقتی زندگی چیزی رو از تو می‌گیره، اون رو خیلی نمایشی نکن و با هر چه داری سر کن. به این ترتیب می‌شه آرامش ذهن و شادی زیادی داشت.
«میخائیل کاکویانیس»

📚 ادبیات معاصر قبرس
✍ پانوس ایانودیس 🇨🇾
📄 صفحه ۱۱۱

📙 @PouyaKetab 📙

چرا ما همیشه شادکام نیستیم؟

اغلب به این فکر می‌کنم که چه می‌شد اگر در بخت‌آزمایی برنده می‌شدم و ناگهان پولی گیرم می‌آمد که تا آخر عمر هم نمی‌توانستم خرجش کنم. البته خود من هیچ‌وقت برنده نخواهم شد، چون در مسابقه شرکت نمی‌کنم، اما آرزوهای بسیاری از مردم درباره‌ی برنده شدن در بخت‌آزمایی هم هرگز به واقعیت نمی‌پیوندد، و این چیز خیلی بدی هم نیست. شاید باورش سخت باشد، اما برندگان بخت‌آزمایی معمولاً از زمان پیش از بردشان شادتر نیستند، و کم نیستند آن‌هایی که به مراتب کم‌تر احساس شادکامی دارند. بیش‌تر برنده‌ها، نه در همان روز برنده شدن - آن روزْ روزِ خیلی خوبی است - اما در طول یک یا دو سال پس از آن، با زندگی عادی جدید خود خو می‌گیرند، و شادکامی‌شان به همان سطح پیش از خرید بلیت برنده بازمی‌گردد. شاید اتومبیل قشنگ‌تری سوار شوند، اما ذهن‌شان متوجه این واقعیت است که باز هم وسط راه‌بندان گیر کرده‌اند.

از این بدتر، بعضی از آن‌ها دائم به فکر مشکلاتی هستند که این پول بادآورده برایشان به همراه آورده است، چون دوستان و بستگان از همه‌جا سروکله‌شان پیدا می‌شود و انتظار دارند از این ثروت هنگفت سهمی نصیب‌شان شود. همان‌طور که سندرا هایس پس از بردن ۲۲۴ میلیون دلار در بخت‌آزمایی میسوری در سال ۲۰۰۶ گفت، «باید طمع و نیازی را که مردم دارند تحمل می‌کردم..‌ این‌ها کسانی هستند که دوست‌شان داشته‌ام و حالا به خون‌آشام‌هایی تبدیل شده‌اند که می‌خواهند شیره‌ی زندگی‌ام را بمکند.»

حقیقت غم‌بار این است که همه‌ی ما آرزوهایی داریم، اما حتی وقتی که آرزوهایمان برآورده می‌شوند، به ندرت پیش می‌آید که شادتر از قبل باشیم. موفقیت‌های تازه چالش‌های تازه به همراه می‌آورد. مَثل عامیانه‌ی آلمانی که می‌گوید خیال شادی بزرگ‌ترین شادی است، بسیار دقیق‌تر است از پایان داستان‌های دیزنی که می‌گوید «و پس از آن سال‌ها به خوبی و خوشی زندگی کردند.»

📚 جهش اجتماعی
✍ ویلیام فون هیپل 🇺🇸
📄 صفحات ۲۷۹ - ۲۸۰

📔 @PouyaKetab 📔

(چرا فضول هستیم؟)

وقتی که نیاکان ما از کنج امن جنگل‌های استوایی بیرون رانده شدند، برای بقا در جهانِ ناشناخته و خطرناکِ علفزار مبارزه را آغاز کردند‌. آن‌ها که کوچک‌تر و کندتر و ضعیف‌تر از بسیاری از شکارگران علفزار بودند، اگر بخت یارشان نبود و راه‌حلی اجتماعی برای مشکلات خود نمی‌یافتند، بی‌تردید سرنوشتی جز نابودی نداشتند. این راه‌حل چنان اثربخش بود که ما را در مسیر تکاملیِ به کلی تازه‌ای قرار داد. اجداد ما پیوسته باهوش و باهوش‌تر شدند، دقیقاً به این علت که توانستند از توانایی‌های تازه‌ی مبتنی بر همکاری‌شان در یافتن راه‌های بهتر برای محافظت از خود و تأمین نیازهایشان استفاده کنند.

در نهایت ما انسان‌های خردمند به مرتبه‌ای از هوشمندی رسیدیم که شروع کردیم به تغییر دادن محیط زیستمان برای تطبیق آن با برنامه‌هایمان، که بارزترین نمونه‌اش ابداع کشاورزی بود. کشاورزی دل‌های ما را سنگ (و البته دندان‌هایمان را خراب) کرد، اما امکان شکوفاییِ ادبیات و تجارت و علم را نیز فراهم آورد‌.

این‌که باهوش‌تر شده‌ایم به معنای آن نیست که عاقل‌تر هم شده باشیم. خوب یا بد، نتوانسته‌ایم در بسیاری از غرایز قدیمی‌مان هیچ تغییری به وجود آوریم. آشکارتر از همه اینکه ترسمان از بیرون ماندن از بازیِ جفت‌گیری هنوز هم عمیقاً بر خصوصیات روانی‌مان اثرگذار است و سبب می‌شود خیلی به این موضوع توجه داشته باشیم که درون گروهمان، در مقایسه با دیگران در چه رتبه و جایگاهی قرار می‌گیریم. این مقایسه‌ی اجتماعیِ دائمی تقریباً بیش از هر چیز دیگر برای شادکامی انسان مخرب است. و البته باعث می شود فضول هم بشویم.

📚 جهش اجتماعی
✍ ویلیام فون هیپل 🇺🇸
📄 صفحات ۱۵ - ۱۶

📗 @PouyaKetab 📗

(چرا از تاریکی می‌ترسیم؟)

انسان‌ها چشمان فوق‌العاده‌ای دارند، اما گوش و بینی‌شان نسبتاً معمولی است، بنابراین در تاریکی، شناساییِ ما برای حیوانات دیگر خیلی راحت‌تر از شناسایی آنها برای ما است. اجداد ما در طول روز شکارگرانی درنده و بی‌رحم بودند، اما شب‌ها قربانی و طعمه‌ی حیوانات دیگر می‌شدند، و در طول این چند میلیون سال گذشته، حیوانات شبگرد هر کدام از اجدادِ بالقوه‌مان را که آنقدر ابله بودند که شب بیرون بروند یک لقمه‌ی چپ کرده‌اند. برای این اجداد بالقوه که زیر مهتاب در جنگل‌ها پرسه می‌زدند احتمال بقا و تولیدمثل کمتر بود، و بنابراین کمتر احتمال داشت که بتوانند تمایلشان به شبگردی را به نسل‌های بعدی منتقل کنند. تکامل به همین صورت خصوصیات روانی ما را شکل می‌دهد، و نتیجه‌ی نهایی‌اش این است که لازم نیست کسی به شما بگوید از تاریکی بترسید؛ این ترس به شکل طبیعی به سراغتان می‌آید.

📚 جهش اجتماعی
✍ ویلیام فون هیپل 🇺🇸
📄 صفحات ۱۲ - ۱۳

📖 @PouyaKetab 📖

احساس عجیبی داشتم. می‌دانید، انگار هیچ چیزی به تخمم نبود‌‌. بازی زندگی فرسوده‌ام کرده بود. تحرکم را از دست داده بودم. وجود داشتن نه تنها پوچ، که واقعاً کار سختی است. فقط فکر کنید که چند بار در طول زندگی لباس زیرتان را می‌پوشید. وحشتناک است، حال به هم زن است، احمقانه است.

📚 پالپ
✍ چارلز بوکوفسکی 🇺🇸🇩🇪
📄 صفحه ۱۳۸

📙 @PouyaKetab 📙

اگه کسی تخفیف بیست درصدی ایران کتاب نیاز داشت می‌تونم براش بفرستم...