و چه قشنگ گفته
آقای #حسن_آذری
آب، آب را غرق نمی‌کند،
باد، باد را ویران نمی‌سازد،
خاک، خاک را مدفون نمی‌کند،
آتش، آتش را نمی‌سوزاند،
امّا... آدمی، آدمی را ...
کافه قلم
ساده‌ش یعنی:
آدمی، پدر آدمی رو درمیاره :)
شب بخیر✨

دیالوگی عمیق از انمیشن "Up"
_آقای فردریکسون: بیا بازی کنیم!
+ راسل: چه بازی‌ای؟
_ آقای فردریکسون: هرکی تونست مدتِ بیشتری ساکت بمونه اون برندس!
+ راسل: اوه، مادرم عاشق این بازیه!

غیرِ یادِ تو به دل،
یادِ کسی نیست که نیست!

#تکست
دهه‌ی بیست تا سی سالگی خیلی عجیبه؛
یکی ازدواج کرده و‌ بچه هم داره،
یکی حتی رابطه‌ی عاطفی رو هم تجربه نکرده،
یکی کارِ خودشو راه انداخته،
یکی هنوز داره میره مصاحبه،
یکی تا مقطع دکتری خونده،
یکی هنوز پشت کنکوره،
یکی مستقل زندگی میکنه،
یکی هنوز باید ۸ شب برگرده خونه،
یکی مهاجرت کرده،
یکی حتی سفر مجردی هم نمیتونه بره.
خودتو با دیگران مقایسه نکن!
مسیرِ درستِ خودتو پیدا کن!
چون هدف‌های تو با بقیه فرق داره و تو توی شرایطی که هستی، مطابق همون شرایط بهترین تصمیم رو گرفتی..
کافه قلم

سر صبحی
با این تیکه کوچولو دلشو ببر:
از قشنگی‌های دنیا
میتونم
به تو اشاره کنم؛
تویی که شدی
نفسم...
عمرم...
جانم...
شدی همه‌ی زندگیم...
مرسی برای بودنت :))

و چقد آدم قشنگ مجسم میکنه چشمای گریون استاد #شهریار عزیز رو اینجا که میگه :
‏آن‌چه گردون می‌کند با ما، نهانی می‌کند.. ?

هروقت باران بیاید، بالاخره بند خواهد آمد هروقت ضربه می‌خورید، بالاخره خوب می‌شوید. بعد از تاریکی همیشه روشنایی است. هر روز صبح طلوع خورشید می‌خواهد همین را بگوید اما شما یادتان می‌رود و درعوض فکر می‌کنید که شب همیشه باقی میماند.اما اینطور نیست. هیچ‌چیز همیشگی نیست. پس اگر اوضاع زندگی خوب است از آن لذت ببرید چون همیشگی نیست. اگر اوضاع بد است، نگران نباشید چون این شرایط هم همیشه نمی‌ماند. فقط به این دلیل که دراین لحظه زندگی‌تان سخت شده به این معنی نیست که نمی‌توانید بخندید. فقط به این دلیل که چیزی اذیتتان می‌کند به این معنی نیست که نمی‌توانید لبخند بزنید. هر لحظه برای شما شروعی تازه و پایانی تازه است.
هر لحظه فرصت جدیدی به شما داده می‌شود. فقط باید از این فرصت بهترین استفاده را بکنید و هر لحظه‌ی زندگی رو زنده کنید.
کافه قلم

~به شوق نور در ظلمت قدم بردار!~

شوهرش را دکتر خطاب می کرد.
همانطور که با سرانگشتان ناخن‌های از ته گرفته‌اش بازی میکرد گفت :« دکتر ساعت هفت از خواب بیدار می‌شود، دوش می‌گیرد و صبحانه می‌خورد، بعد میرود بیمارستان. ناهار هم خانه نمی‌آید. شب حدود ساعت ده از مطب برمی‌گردد، شامش را می‌خورد و تا ساعت یازده تلویزیون نگاه می‌کند و بعد هم کتابی ورق می‌زند و می‌خوابد. » لبخند تلخی روی لبش نمایان می‌شود :« مسواک میزند و می‌خوابد. » می‌گوید تمام زندگی دکتر توی همین سه خط  خلاصه می‌شود. دلم می‌خواهد بپرسم « ...تو کجای این سه خط قرار داری؟ »
نمی‌پرسم، عادت به کنجکاوی ندارم، شنونده‌ی خوبی هستم اما... خودش می‌گوید « خیلی تنها هستم. » می‌گوید :« با وجود اینکه تنها نیستم، خیلی تنها هستم... دست خودم را می‌گیرم میبرم توی جمع. باشگاه، کلاس نقاشی، انواع و اقسام جلسه‌های روانشناسی. جاهایی که آدم زیاد باشد، تاتر، سینما، کنسرت... تمرین میکنم شبیه آدم‌های دیگر باشم، توی پارک با غریبه‌ها حرف می‌زنم حتی، گرم می‌گیرم، مثل همین الان که با شما هم‌صحبت شدم. حرف می‌زنم ببینم بقیه چطور زندگی می‌کنند. تنهایی‌هایشان را چطور پُر می‌کنند، زندگی‌هایشان چقدر شبیه زندگی من است، تنهایی‌هاشان چقدر... »
یادم می‌آید سال‌ها پیش نوشتم « تنهایی اساسا" از نبودن کسی شروع می‌شود که باید باشد و نیست... » اما انگار تنهایی برای بعضی از آدم‌ها با بودن کنار آدم دیگری شروع می‌شود.

مریم سمیع زادگان
شب بخیر?

به یه سری آدما توی زندگیت جایگاه ویژه‌ای میدی، ولی از اونجایی که جنبه‌ی اون جایگاه رو ندارن با رفتارشون باعث میشن که نسبت بهشون کم کم بی‌تفاوت بشی، یهو میبینی به بُرس زدن موهای گربه‌ات خیلی خیلی بیشتر از وجود اونا اهمیت میدی؛ و مقصر تو نیستی خودشونن.!.
کافه قلم