خلاصه که خواستم بگم اینقدر سعدی پرسِن نباشید و فکر نکنید که «از چه می‌ترسی دگر؟ بعد از سیاهی رنگ نیست» ایندفعه به حافظِ گُل گوش کنید که گفته؛ «از چرخ به هر گونه همی‌دار امید وز گردش روزگار می‌لرز چو بید گفتی که پس از سیاه رنگی نبُوَد پس موی سیاه من چرا گشت…

خلاصه که خواستم بگم اینقدر سعدی پرسِن نباشید و فکر نکنید که «از چه می‌ترسی دگر؟ بعد از سیاهی رنگ نیست» ایندفعه به حافظِ گُل گوش کنید که گفته؛
«از چرخ به هر گونه همی‌دار امید
وز گردش روزگار می‌لرز چو بید
گفتی که پس از سیاه رنگی نبُوَد
پس موی سیاه من چرا گشت سفید»

امروز‌ صبح هانیه برام هنگام آرایش کردن ویدئو مسیج میفرستاد و یکی از سخت ترین بحران هایی که از سر گذروند رو تعریف میکرد. منم با خنده و ذوق به همشون گوش میدادم و از ته دل میخندیدم.
داشتم فکر‌ میکردم، هفته پیش همین ویدئو مسیج ها برقرار بود اما با موضوع استرس، بغض و سختی ولی امروز همشون تبدیل به خاطره و خنده شدند. بیسکوئیتْ جون واقعاً تحمل سختی میارزه به این ویدئو مسیج های طنز بعدش.

"زندگی همین‌طوری دارد از لای انگشتانمان می‌ریزد. این های‌و‌هوی است؛ زندگی نیست. من احساس می‌کنم چیزی مصنوعی را تجربه می‌کنم درحالی‌که زندگی واقعی دارد از کنارم می‌گذرد.”

#محمد_علی_‌بهمنی در جایی از دیوان اشعارش یک مصرع شاعرانه، درعین حال خسته و امیدوار دارد که می‌گوید: "من زنده‌ام هنوز و غزل فکر می‌کنم." پیشتر رنه دکارت فیلسوف فرانسوی در رساله گفتار در روش گفته است: «من می‌اندیشم، پس هستم/کسی هستم.» به لاتین: (Cogito ergo…

منتظرم پاییز برسه تا بیشتر بنویسم. پاییز همیشه فصل آغازه: زنده می‌شی، برمی‌گردی، می‌سازی.

• Kimiya •

@OfficialPersianTwitter

می‌روم بخوابم، خرد و خسته‌ام. تو را بیش‌تر در آغوش می‌گیرم دوستِ عزیز. تو هم بیش از پیش دوستم بدار، چون غمگین‌ام.

- ژرژ ساند؛ نامه به گوستاو فلوبر

@storiiestobelistened

“اگر از رنجم سخن بگویم آن را به امری عام مبدل کرده‌ام. اگر از گفتن آن خودداری کنم کسی مرا نخواهد فهمید.”

?ترس و لرز
✍? سورن کی‌یرکگور

جناب شعرهایم؛
امروز صبح، کنار همان درختِ تبریزیِ سر خیابان که همیشه کنارش تکیه می‌دادم و منتظر سرویس مدرسه می‌ماندم، از فرط اضطراب زمین خوردم.
دست‌هایم دیگر همان دست‌هایی نبودند که اکسل‌های مارکتینگی را پر می‌کردند، آن دست‌ها که وزن و عروضِ شعرهای مولانا را کمتر از یک دقیقه می‌نوشتند، آن دست‌ها که از جانِ کلامِ شاه عباس در فلان سفرش به پرتغال خلاصه برمی‌داشتند، حالا برایم غریبه و میان خروارها خاکِ آلوده گم بودند.
باید برگردم. به آن تواناییِ عجیب ترمیم زخم‌هایم که از حماسه و ادبیات یاد گرفته‌ام. باید برگردم به تیمار کردنِ خودم در بحران‌ها. هزارتا «نه» شنیدن را فدای یک «بله» جانانه کردن، جنگیدن، زمین خوردن، مستعدِ اضطراب بودن، دوباره زمین خوردن، جنگیدن و بازهم جانانه جنگیدن و ادامه دادن، همهٔ نیاز من امروز صبح، در همان لحظهٔ زمین خوردن بود.

«گاه زخمی که به پا داشته‌ام،
زیر و بم‌های زمین را به من آموخته است.» -سپهری

——————-

مادر صبح گفت هروقت ترسیدی، توی دلت از یک تا ده بشمر و آیة‌الکرسی بخوان. سالیان سال است صبح‌ها پس از بستن دربِ خانه، صدای زمزمه‌اش را در قلبم می‌شنوم و این همهٔ آرامش من است.
چندروز پیش در نوت گوشی نوشتم: «از وقت‌هایی که فرصت کمه و باید دوبرابرِ همیشه تلاش کنم، بیزارم.»
و خب، همین ناخوشایندی‌ها اگر نبودند، ما هم آنطور که باید نمی‌دویدیم.
باید بدوم تا بی‌نهایت. بدوم تا کوچهٔ «رسیدن» و سر بزنگاهِ ترس، اگر زمین خوردم، این حرف #سهراب یادم نرود که:

«بهتر آن است که برخیزم
رنگ را بردارم
روی تنهایی خود نقشه مرغی بکشم...»#اگر_به_خودم_برگردم@storiiestobelistened