https://t.me/HarfinoBot?start=433f302f1df6856

حس جالبیه وقتی اصلن یادت نیست توی یه کانال عضوی و ناگهان ازش پیام میاد، نه؟

سلام?

روزی که سال تمام می‌شود را باید آتش زد یا بوسید؟

طغیان او‌، همچون بسیاری از روشنفکرانی که در برابرشان موضع می‌گرفت آن نبود که تخته سنگ را از دوشش بر زمین اندازد، بلکه در آن بود که برغم، آن تخته سنگ، در شادمانی فرودستان شریک شود و اخلاق خود را از آن‌ها در زمین بازی فوتبال بیاموزد، اینکه «فرد» را نفی کند و «گروه هم‌بازی‌ها را جایگزینش کند تا در کُنش بازی (فوتبال و تئاتر) هم خوشبختی، هم اخلاق و هم شورش و طغیان را بازیابد. شاید بتوان به این وجدان، نام وجدانی سیزیفی داد، که رفته‌رفته، در کوچه خیابان‌های محلات فقیر الجزایر و روی نرمی خوشبخت شن‌های ساحل زیر آفتاب سخاوتمند و آبی بی‌پایان دریا و نسیم فرح‌بخش و دختران زیبایی که در همه سو می‌دید تعریف می‌شد: همه این زیبایی‌هایی که برای آن‌ها نه نیازی به در پاریس بودن داشت، نه نیازی به با روشنفکران نشست و برخاست داشتن؛ نه نیازی به گرفتن ژست‌های متفکرانه ، نه نیازی به اعلام برائت از سلایق مردمی و زندگی روزمره و تفریح‌ها و شادمانی بی‌دلیل و سکوت سرشار و خاموشی پر معنایشان.

@onlineastronaut
ناصر فکوهی

طغیان بخشی تفکیک‌ناپذیر از روح کامو بود، همانگونه که همبستگی با آن‌ها که هیچ نه در دستانشان، نه در سفره‌هایشان، نه بر زبانشان نداشتند: همه آن مردمانی که فقط می‌خواستند از این زیبایی‌های ارزان قیمت و در دسترس آب و هوای گوارا، روزهای شادی، ساحل ِ پُرهیاهو، لذت ببرند و در سکوتشان جهان را برای خود تفسیر کنند، بدون آنکه نیازی داشته باشند تا این سکوت را برای روشنفکران یا دولت‌ها معنا کنند. از این روست که در نگاه کامو، آوانگاردیسمی بسیار جلوتر از زمانه خود را می بینیم: یک وجدان بیدار اما شادمان، آوانگاردیسم در اینکه نیازی به آن نیست که دست از خوشبخت بودن و حتی افراط در خوشبختی، در عشق و دلدادگی بکشی، تا بتوانی دیگران را خوشبخت کنی.

@onlineastronaut
ناصر فکوهی

کامو نمی‌توانست خوشبخت نباشد چون جهان آکنده از نگون‌بختی است اما بر این باور بود که خوشبخت بودن نه در بی‌تفاوتی به فقر جهان بلکه با تامل و چاره اندیشی برای آن ممکن است با معنا دادن به جهان و حتی به نومیدی، با قدرت داشتن نه برای سلطه بلکه برای سلطه‌ستیزی.»

@onlineastronaut
ناصر فکوهی

هر دوی شما ستاره اید، فراموش نکنید. وقتی ستاره ها میلیارد سال قبل منفجر شدن،همه چیز این دنیا رو تشکیل دادن، هرچیزی که ما می شناسیم ذرات ستاره هاست،پس یادتون نره شما ذرات ستاره هستید. برای زایش ستاره ای رقصنده، باید آشفتگی و شوریدگی در درون خویش داشت.

@onlineastronaut
وقتی نیچه گریست

ما از کدام ستاره، اینجا کنار هم فرود آمده‌ایم؟ از افرادی که از رازهای ما آگاه می‌شوند و ما را در موقعیتهای حساس، غافلگیر می‌کنند، بیزاریم. آنچه در چنین مواقعی نیاز داریم، نه همدردی، که فرصتی برای تسلط دوباره بر هیجانات است.

@onlineastronaut
وقتی نیچه گریست

هنوز بر ارزشیابی ادبی در جامعه ما حکم «کی دوست کیست؟» بیشتر حاکمیت دارد تا مقولات ادبی و نقد ادبی و ارزشیابی های مبتنی بر زیبایی شناسی.

اکثریت قریب به اتفاق جنگ ها و برگزیده های شعر و قصه معاصر در ایران بر اساس «آیین دوست یابی» تدوین شده اند تا اصول مبتنی بر زیباشناسی.

@onlineastronaut
رضا براهنی