"I know I'll be in your heart 'til the end"

طوری بدم از محیط مطب و بیمارستان و... میاد که امروز رو چون وقت چشم پزشکی دارم عزای عمومی اعلام می‌کنم.واقعاً ملت چطور می‌رن پزشک می‌شن؟

[این‌ها همه کم لطفی دنیاست عزیز..]

این داستان:من در دنیای موازی
شخص اول:اسم من دریاست شونزده و خورده‌ای سال پیش در ۲۴ آبان به دنیا آمدم ساکن رشتم اما مثل پدر و مادرم لهجه رشتی ندارم و از این موضوع خیلی ناراحتم.به تئاتر علاقه دارم به تازگی جایزه تئاتر نوجوان استان را بردم و در آینده می‌خواهم بازیگر شوم.
شخص دوم:اسم من ساراست بیست و دو سال دارم و اصالتاً ایرانی‌ام اما فرانسه زندگی می‌کنم.رشته‌ ام جامعه شناسی‌ست و عصرها در یک کتاب فروشی واقع در خیابان ویکتور هوگو کار می‌کنم.صاحب کتاب فروشی مردی پیر اما ورزیده است که از جوانی در این کتاب فروشی کار کرده و بعدها خودش صاحب اینجا شده.او همیشه مرا belle fille به معنای دخترِ زیبا صدا می‌زند و من از این توصیف بسیار خوشحال می‌شوم.
شخص سوم:اسم من ماریاست اما همه من را ماری صدا می‌زنند نوزده سالی می‌شود که چشم به این جهان گشوده‌ام که ای کاش نمی‌گشودم.آخر این جهان پر از پلیدی و زشتی چه دارد؟هیچ باور کنید هیچ همه‌اش بدو بدو است تا بتوانی مردم را از خودت راضی نگه داری و در آخر بازهم یک نفر پیدا می‌شود که اعلام نارضایتی کند.اصلاً به درک! هرکه هرطور می‌خواهد راجع به من فکر کند من می‌خواهم زندگی کنم آنجور که می‌خواهم!

امروز دو سانس باشگاه بودم و تاجایی که جون در بدنم بود مربی‌م بهم تمرین‌های قدرتی داد.الان در خسته‌ترین حالتم و لطفاً یه محیا دیگه برای ادامه‌ روز جایگزین کنید."))

هربار که می‌رم بیرون به این نتیجه می‌رسم که تابستون فصل توی خونه موندن زیر باد کولره نه بیرون رفتن.

زمان بهترین دوست آدمه.