چاپلوسی در محیط کار: تاکتیکی همیشگی اما پرخطر

چاپلوسی، سکه‌ای است که بیشتر از میزان ارزش آن ضرب می‌شود."
-فرانسوا دو لا

در هر سازمانی، افرادی را می‌بینیم که با تعریف و تمجیدهای اغراق‌آمیز، تلاش می‌کنند جایگاه خود را در نزد مدیران بالا ببرند. چاپلوسی در محیط کار موضوعی است که بسیاری از مدیران و کارشناسان کسب‌وکار آن را مضر می‌دانند. با این حال، این رفتار همچنان ادامه دارد. چرا؟ چون در بسیاری از موارد، این روش نتیجه می‌دهد.

تملق و چاپلوسی می‌تواند در کوتاه‌مدت سودمند باشد، اما همیشه خطراتی را نیز به همراه دارد. گاهی یک تعریف بجا و واقعی از مدیر یا همکار، نه‌تنها باعث ایجاد حس مثبت می‌شود، بلکه می‌تواند مسیر گفت‌وگو و همکاری را هموار کند. مسئله اینجاست که چاپلوسی وقتی مضر می‌شود که از روی ترس یا برای فریب باشد، اما اگر در قالب هوش اجتماعی و شناخت موقعیت باشد، می‌تواند به‌عنوان یک مهارت ارتباطی مؤثر عمل کند. گاهی اوقات، این رویکرد باعث جلب توجه مدیران می‌شود، اما در مواقعی نیز ممکن است به نتایج عکس منجر شود. یکی از نمونه‌های جالب این موضوع را می‌توان در رفتار برخی مدیران اجرایی در رویدادهای مهم مشاهده کرد. وقتی فردی تلاش می‌کند با تعارفات بی‌مورد خود را به یک مدیر قدرتمند نزدیک کند، ممکن است در نهایت در موقعیتی ناخوشایند قرار گیرد.

اما آیا راه بهتری برای جلب توجه مدیران وجود دارد؟ قطعاً. برخی از افراد ترجیح می‌دهند به جای چاپلوسی، با رفتار حرفه‌ای و نمایش مهارت‌های خود، توجه مدیران را جلب کنند. مثلاً، مطرح کردن سوالات هوشمندانه یا ارائه تحلیل‌های دقیق می‌تواند تأثیرگذارتر از تحسین‌های بی‌دلیل باشد.

در واقع، آنچه مدیران بیش از هر چیز به آن نیاز دارند، کارمندان توانمند و خلاقی است که بتوانند ارزش واقعی به سازمان اضافه کنند. بنابراین، هرچند که چاپلوسی ممکن است در برخی موارد مؤثر باشد، اما راهکارهای پایدارتر، صداقت و شایستگی حرفه‌ای هستند. تاریخ نشان داده است که بسیاری از افراد که تنها با تملق‌گویی پیشرفت کرده‌اند، در نهایت در موقعیت‌های حساس کنار گذاشته شده‌اند.

بنابراین، بهترین استراتژی در محیط کار این است که به جای اتکا به تملق، با عملکرد قوی، ارتباط مؤثر و استقلال فکری، مسیر پیشرفت خود را هموار کنیم. در دنیای واقعی، مدیران افرادی را که می‌توانند ارزش‌آفرین باشند، بیشتر از کسانی که فقط به دنبال جلب رضایت آن‌ها هستند، می‌پذیرند و حمایت می‌کنند.

#چاپلوسی #فایننشال_تایمز #نفوذ #تعامل #سپندارند

دارید فوتبال نگاه میکنید؟ حس میکنیم تحقیره؟ اول اگر اینو گوش نکردین، بکنید حتما.
بعد به این دقت کنید که عربستان چقدر این چند دهه روی "فقط پیشرفت کشور خودش" سرمایه گذاری کرده.
آیا ما کاری میتونیم تو این لحظه انجام بدیم؟
دستمون خیلی خالیه، تنها ورقی که تو این بازی میتونیم ازش استفاده کنیم (اون هم اگر داشته باشیمش) "آگاهی" ه، با گسترشش باید بتونیم نسل های بهتر و آگاه تری رو بسازیم که شاید آینده قشنگ تری رو حداقل بشه آرزو کرد....

من خودش رو دوست داشتم ولی نامرد لودبالانسر بود هر بار ریکوئستم رو یه جای رندوم دایورت می‌کرد
اون برای من static تایپ بود، ولی من براش gen0 بودم، GC بی‌شرف نمی‌گذاشت ۴ ثانیه توی حافظه‌اش بمونم

#امین_مصباحی

خیلی ها پیام دادن و برای دوره Clean Architecture درخواست تخفیف بلک فرایدی کردن.
تا فردا ساعت ۸ شب دوره رو میتونید با ۱۵ درصد تخفیف داشته باشید.( در آینده علاوه بر اینکه میت آنلاین هم برای دوره برگزار نمیشه، افزایش قیمت هم خواهیم داشت)
برای ثبت نام به آیدی من @Bob_Tm پیام بدید

رفهاب علاوه بر ویژگی‌های جذابی که داره، یه امکان باحال اضافه کرده: می‌تونید لیستی از کتاب‌های مورد علاقتون بسازید. من هم یه لیست از کتاب‌هایی که فکر می‌کنم هر برنامه‌نویس دات‌نتی حداقل یک‌بار باید بخونه، آماده کردم.

مطالعه این کتاب‌ها رو به‌شدت توصیه می‌کنم:

مشاهده لیست در رفهاب

کی آدما به دیگری آسیب می زنن؟ وقتی که از کسی آزار و اذیت ببینن، یا به هر حال آسیب دیده باشن، در واقع طرف مقابل کاری کرده باشه که خشمشون بالا اومده باشه، خشم به همراه عصبانیت و حس انتقام.

طبق همین فرض چی میشه که یه فرد خودش رو دوس نداره، از خودش مراقبت نمی کنه، به خودش آسیب می زنه؟
چون از خودش خشمگینه،
هر فردی تا حدی نسبت به خودش خشم داره، در واقع خشم به خود ریشه بسیاری از رفتارهایی هست که توش مراقبت از خود نیست و فرد به خودش آسیب می زنه،
اگه هر فردی بتونه کشف کنه که ریشه خشم خودش نسبت به خودش کجاس ک به صلح با خودش برسه، خودش رو ببخشه و با خودش بیشتر حرف بزنه، کم کم جنس خشم هم کمتر میشه و مراقبت از خود هم بیشتر.

خدا را خودکشی کردند از تاریخ تختی ها..

سلام.
عزیزی اومده پیش من و برای دوره ای که می‌خواد برگزار کنه(آموزش برنامه نویسی) سیلابس هاشو چک کنه.
من با کانتنت مخالف بودم، چون به نظرم برای اون سطح زیاد بود و قوام و ساختار نداشت.
اون دوست عزیز قبول نکرد.

اینجا همونجایی هست که بر میگردم به اصالت.
برگزار کردن دوره و جمع کردن به تعداد آدم و دریافت پول ازشون کار راحتیه، ولی چه قدر اصالت داریم که:
۱. محتوا با کیفیته؟
۲. خودمون توامندیم؟
۳. مسیر مشخصه؟
۴. برنامه اصولیه؟

این میشه نتیجه اینکه توی سال هایی که من تدریس آموزشگاهی داشتم، بخشی از دانشجو هام از دوره اساتید معروفی میومدن که بعد از صرف کلی زمان و پول، قادر به کار نبودن.

اصالت داشتن در انتقال دانش(چه در تیم، چه در شرکت، چه در دوره آموزشی و یا چه در آموزشگاه) خیلی کار سخت و جان کاهیه.