-کاش درک میکردی، من داشتم برای تُ با زندگی میجنگیدم.

میخوام بدونم، الان خوشحالی؟
خوشحالی که دیگه اونی که باید نگرانت باشه، نگرانت نیست؟ خوشحالی تنها کسی که همه‌جوره هواتو داشتو کنار بود حتی تو اشتباهاتت حالا دیگه نیست؟ خوشحالی الان کسی نیست اشکاتو پاک کنه و تُ رو تو بغلِ خودش غرق کنه و در گوشت زمزمه کنه: "باهم درستش میکنیم"؟ خوشحالی که دیگه نمیتونی با ذوق از روزمرگیات بگی؟ خوشحالی که دیگه کسیو نداری برای صدات، حرفات، خند‌‌ه‌هات، قند تو دلش آب شه؟ خوشحالی دیگه امیدش نیستی؟ دردونه‌ی قلبش نیستی؟ بگو ببینم. هنوزم خوشحالی؟ من که برام خوشحالم حتی اگه چشمای پرستیدنیت بارونی باشه. برات خوشحالم حتی اگه بغض شبا راهِ نفستو بند بیاره. برات خوشحالم حتی اگه غرق بشی لا به لای درد‌هات. خوشحال میمونم برات حتی اگه داستانِ سردِ مرگ روحت را در آغوش گیرد.

- هیچکس

-و باز یادم اومد که مشکل اصلی خودمم..

10:10?

-وقتی ناخواسته باعث ایجاد ناراحتی درون آدما ها میشم بیشتر به این فکر میکنم که وجودم چقدر اضافی‌‌ست.

جای خالیشو میتونم حس کنم

انگار از وقتی رفته قلبم سرجاش نیست

حسِ عجیبی دارم

عضو کوچولو و جدیدِ خونوادمون?*