آدمیزاد اگه پای تصمیم های هرچند دردآورش نمونه، پای هیچ چیز دیگه ای هم نمیتونه بمونه.

مردها وقتی به مشکلی بر میخورن، یه تایمی رو میخوان تنها باشن تا یه راه‌حلی پیدا کنن؛ نامردها ولی تو این تایم فرار میکنن.

بغضم را شکستم اما هنوز غمگینم، چیزی توی سینه ام هست که رها نمی‌شود‌.

مثل اون بچه‌ که گریه می‌کرد: جای آمپولم درد می‌کنه، به مامانم نگید ناراحت می‌شه.

در مورد بعضی غصه‌ها می‌خوابم و در مورد قوی‌ترها چای می‌خورم.

اگه لاک پشت بودم الان موقعی بود که خودمو تو لاکم جمع می‌کردم.

خستگی روانی بیش از خستگی جسمی، خستگی داره.

کار کردن و سرگرم بودن با اینکه درگیرت می‌کنه ولی خوبیش اینه دیگه فرصتی برای معاشرت‌های اضافی، بحث‌های بی‌دلیل و روابط نیم‌بند برات باقی نمی‌ذاره و فقط به الویت‌ها و چیزهایی که واقعا برات ارزش دارن، می‌رسی.

وقتی می‌گی چه خبر از چی بگم؟ بیرونایی که نمی‌رم؟ فیلمایی که نمی‌بینم، آدمایی که باهاشون معاشرت نمی‌کنم، آهنگایی که گوش نمی‌دم، غذای مورد علاقه ای که نمی‌خورم، گلایی که نمی‌گیرم؟ از چی بگم اخه دوست من؟ فقط دارم می‌گذرونم ببینم تهش چیه، می‌خوای اینو بشنوی؟

عمیق ترین دره ها بین بلند ترین کوه هاست.