یکی از ماندگارترین پاراگراف‌های رمان سقوط، نوشتهٔ آلبر کامو قطعاً این قطعه است:

«‏من آنقدر بزرگوار نبودم که از اهانت‌ها بگذرم، امّا سرانجام فراموش می‌کردم. و آن‌که گمان می‌برد از او بیزارم مبهوت می‌شد. آن‌گاه که می‌دید لبخندزنان به او سلام می‌کنم، برحسب سرشتش عظمت روحم تحسینش را برمی‌انگیخت یا خفت منشم را خوار می‌شمرد.
غافل از این‌که علتِ رفتارم ساده‌تر از این حرف‌ها بود: حتی نامش رافراموش کرده بودم.»
@Non_va_ghalam

دستِ‌ آخر آدمی در چیزها هیچ نمی‌یابد، مگر معنایی که خود به آن‌ها داده است: یافتن را علم خوانده‌اند، و معنا‌دهی را هنر، دین، عشق، غرور.
‌ ‌
?فردریش نیچه
@Non_va_ghalam

اگه راست میگی چشاتو بذار زمین ، بیا دست خالی بجنگیم!
@Non_va_ghalam

امام على عليه السلام:

براى آنچه از دست رفته است اندوه به دلت راه مده، كه تو را از آنچه مى آيد باز مى دارد.

@Non_va_ghalam

فیلم مستند
من کاکاسیاه تو نیستم
I Am Not Your Negro 2016

@Non_va_ghalam

Finding Altamira 2016
زیرنویس فارسی

@Non_va_ghalam

‏یه جمله خوندم که نوشته بود: «گاهی اوقات نمیخوایم خوب شیم چون اون درد، آخربن نقطه‌ی اتصال ما به چیزیه که دوسش داریم و از دستش دادیم.»

رنج‌های عظیم موجب می‌شوند رنج‌های کوچک‌تر دیگر احساس نشوند و برعکس، در نبود رنج‌های عظیم، حتی کوچک‌ترین دردسرها و مزاحمت‌ها مایه‌ی عذابند.

آرتور شوپنهاور

شبتون خوش?
@Non_va_ghalam

☝️ ادامه‌ی بهانه‌های مبتدیان نویسندگی:

۷) انتشار این کتاب، زندگی من را متحول می‌کند: این توهمی بیش نیست با به انتشار رساندن یک کتاب یا به چاپ رساندن یک مقاله یا یک نشریه به احتمال زیاد به جای مهمی نمی‌رسید. شما باید حالا حالاها به نوشتن و تلاش‌کردن ادامه بدهید تا شاید ماندگار شوید. پس اگر بعد از منتشرشدن اولین کتاب‌تان یا قبول‌شدن اولین مقاله‌تان در این مجله یا آن روزنامه به جایگاهی که فکر می‌کردید نرسیدید، دلسرد نشوید.

۸) هیچ‌کس نوشته‌های من را نمی‌خواند: چه یک کتاب بلند و چه یک داستان کوتاه و چه یک مقاله در اینترنت یا وبلاگ شخصی، مطمئن باشید همیشه کسانی پیدا می‌شوند که نگاهی به نوشته‌های شما بیاندازند،  حتی اگر خودتان متوجه این موضوع نشوید. برای هر محتوایی، مخاطبی هست. حتی اگر کسی نوشته‌های شما را نمی‌خواند باید بازهم به نوشتن ادامه بدهید. از این طریق بالاخره به مخاطب هدف خود، دست پیدا می‌کنید.

۹) لازم نیست مجانی بنویسم: برای نویسنده‌ای که هنوز به اعتبار و تجربه نرسیده‌است، مجانی کارکردن با خیلی ارزان‌نوشتن تنها راه است. در ابتدا، توقع دست‌مزدهای آن‌چنانی را نداشته باشید.

۱۰) به ویرایش‌کردن نیاز ندارم: هیچ نویسنده‌ای در سرتاسر دنیا وجود ندارد که بتواند در همان اولین تلاش و با اولین پیش‌نویس بتواند نوشته‌ای بی‌نقص و کامل خلق کند. هر اثری بعد از اتمام نوشتن نیاز به ویرایش دارد و هر نویسنده‌ای هم نیاز دارد که ویرایش‌کردن را بلد باشد. اگر اهل ویرایش‌کردن نیستید توصیه می‌کنم در این مورد تجدیدنظر کنید و اگر ویرایش‌کردن بلد نیستید از شما دعوت می‌کنم این فن را بیاموزید یا از دیگر نویسنده‌ها کمک بگیرید.

۱۱) ایده‌های من تکراری هستند: تقریباً تمامی ایده‌ها، کلیتی تکراری دارند. این جزئیات هستند که سبب ایجاد تمایز می‌شوند. این دروغ خوبی است برای فرار از نوشتن، چون با آن خیلی راحت می‌توانید خودتان را متقاعد کنید. با این حال، حقیقت این است که هر اثر داستانی یا غیرداستانی در ابتدا یک ایدهٔ تکراری بوده‌است که بعداً به مرور رنگ و بوی منحصربه‌فردی به خودش گرفته‌است.

۱۲) برای نویسنده‌بودن باید منزوی باشم: شاید در گذشته چنین بود (گرچه گذشتگان در این مورد بهتر می‌توانند قضاوت کنند)، اما اکنون ما در دورانی زندگی می‌کنیم که انزوا معنا و مفهوم خودش را از دست داده‌است. جدا از این‌که همیشه این امکان را در اختیار دارید تا به شیوه‌های قدیمی با دیگر نویسنده‌ها و علاقه‌مندان به مطالعه ارتباط برقرار کنید، اینترنت و شبکه‌های اجتماعی هم ابزار خوبی برای شما می‌توانند باشند تا با باقی نویسنده‌ها آشنا شوید.

نویسنده: بهراد جاود

مرکز مطالعات ادبی ایران

@Non_va_ghalam

نکات #داستان‌نویسی و نویسندگی، شماره ۵۲۳

زاویه‌ی قلم‌تان را بازتر کنید

«وقتی به توصیفی خوب فکر می‌کنید، دنبال توصیفِ بهتر هم بگردید.» به‌جای راضی‌شدن به چیزی روزمرّه و معمولی، تخیّل‌تان را پرواز دهید و فراتر‌از‌این، سعی کنید کمی حس‌وحال شوخ‌طبعی داشته باشید. کمی حس ابزورد و کمی حس طنز.

بعضی از نویسنده‌ها و منتقدهای ادبی‌مان، به جای نقد و آسیب‌شناسی روش‌های آموزشی موجود، اصل و اساس آموزش داستان‌نویسی را زیر سؤال می‌برند، بله یک چنین رسولانی هم داریم. با کلی حواری و صحابه و بیشتر مدرسانِ داستان‌نویسی‌مان -با همۀ زحمتی که می‌کشند و بعضی‌های‌شان هم نمی‌کشند- دانش به‌روزی ندارند و هنوز دست از شیوه‌ای سنتی و تاریخ‌مصرف‌گذشته برنداشته‌اند و حالا هم که -زبان آدم از گفتنش می‌سوزد- چند سالی است عده‌ای‌شان رفته‌اند سراغ بازار و کسب‌و‌کارِ فروش پادکست و ویس و فایل‌های جزوات آموزش نویسندگی آن‌هم در فضای مجازی (!) یا نشست‌های حضوری در کافه‌ها و مؤسساتِ رنگ‌و‌وارنگ و گاه ته‌‌رنگ که صرفاً جیب کافه‌داران و رفقای‌شان را پر می‌کند؛ به جای آموزش تکنیک‌های داستان‌نویسی و ساختار‌نویسی، میان هنرجوها‌ی‌شان «توهّم نویسندگی» پخش می‌کنند و نه به‌قول خودشان «ساختنِ نویسنده».

مرکز مطالعات ادبی ایران

@Non_va_ghalam