نه. بعضی چیزا گفتنی نیست. بعضی چیزا رو باید بذاری زیرِ فرشِ همون اتاق‌تاریکهٔ ذهنت که هیچ‌کی اجازه نداره بره توش. باید چال‌شون کنی زیر همون تک‌‌درختی که هیچ‌مسافری زیرش نمی‌شینه. باید بنویسیشون توی اون دفتری که قراره بندازیش تو شومینه. مهم نیست چقدر عشق، چقدر گلایه، چقدر عاطفه و چقدر دلخوری تو اون حرفا هست، روشون برچسبِ «نگفتنی» زدن؛ نگو. خب؟

قبل تر از اینها برای نوشتن تراوشات ذهنم ، آدم شجاع تری بودم ،
ترس از اینکه کامل نباشم هیچوقت مرا رها نمی‌کند.
البته من به خوبی می‌دانم که هیچ آدمی واقعا کامل نیست.
این را هم می‌دانم که هیچ چیزی در این دنیا وجود ندارد که بی نقص باشد
اما من نوشته هایم را فقط نمی‌نویسم؛
من می‌خواهم آنگونه که زندگی‌اش کرده ام ، بر استخوان های شما خراش بی‌اندازد..!
البته منظورم این نیست که می‌خواهم درد بکشید ..نه ؛ من فقط می‌خواهم کمی در زیر زمین مغزم نفس بکشید.

شاید دنیای دیگری هم هست؛
دنیایی که دزیره هرگز تمام نمی‌شود
پاپا سالیوان هنوز هم در کافه اش برای سرگرد قهوه دم می‌کند ، اوژنی هنوز موهایش را بلند نگه می‌دارد ، انگشت چکاوک میان حلقه ای آتشین نمی‌سوزد ، تپش های قلب شاهزاده فرانسوی آرام است
دنیایی که زندگی در طبقه سوم هبیتیت هنوز جریان دارد ..

_نامه ای برای سرگرد

?

یا از اول دل به رویایی نبند ..
یا بر این رویای ویران، گریه کن

اینا یک در صد از صددرصدِ آهنگای مورد علاقم نمیشن ولی فعلا به کم قانع باشیم .