در یک شب ابری چند عاشق و معشوق، از سرِ شیطنت. به امید دنیایی دیگر یا که شاید دنیایی بهتر، تن به خاک سپردند؛ اما چیزی نگذشته بود که باران شروع به باریدن کرد.
مردگانِ دفن شده، سر از خاک بیرون کشیدند و حیران و سردرگم به دنبالِ معشوقِ دفن‌شده‌ی خود گشتند.

#عطیه_ابراهیمی

@poochiRoman

#پوچی نویسنده: #عطیه_ابراهیمی #پارت_هفدهم #فصل_چهارم بیست و چهار همانطور که سرش را گرفته بود، روی زمین می‌نشیند و سعی می‌کند یکم جلوی سرعتِ هجوم خاطراتش را بگیرد. کمی بعد دختر دستش را روی شانه‌ی پسر می‌گذارد و می‌گوید: - حالت خوبه؟ بیست و چهار…

گاهی نمی‌دانم باید باور کنم که به زندگی امید دارم! یا نباید باور کنم که از روزهایم خسته شده‌ام.
گاهی چنان شادم که همچون آفتابگردان به سمت خورشید سر می‌چرخانم؛ اما وای از آن لحظه‌ای که شب شود. سر به زیر می‌اندازم و افسوس می‌خورم که چرا بیشتر به خورشید نگاه نکردم‌! انگار که یادم می‌رود فردایی هم در راه است. فردایی که شاید گرما‌بخش‌تر از دیروز باشد.

#عطیه_ابراهیمی

@poochiRoman

فعالیت کانال یکم کم شده من معذرت می‌خوام.
یکم درگیری‌‌هام زیاده... لطفا لفت ندین که دلسرد می‌شم???

قطره اشکی از گوشه‌ی چشمم بر روی دستم چکید.
به او نگاه کردم، ناگهان اشکِ من لبخند پر غمی زد و لب باز کرد: «زمانی که ناراحت بودی، من آمدم تاکه شاید کمی آتش درونت را خاموش کنم؛ اما تو...»
سخن ناتمامش را با تبخیر شدن به گور کشاند...
آری، و اما من ذره‌ای از وجودم را بیهوده دور کرده بودم.

#عطیه_ابراهیمی

@poochiRoman

- من وقتی می‌رم توی طبیعت خیلی احساس خوشحالی می‌کنم. تو چطور؟
- من احساس خاصی به طبیعت ندارم؛ ولی وقتی می‌رم حمام حس خوشحالی می‌کنم.
- چرا؟... آها فهمیدم آب حس خوبی بهت می‌ده و حدس می‌زنم چون اطرافتون دریا یا رودخونه ندارین حمام خوشحالت می‌کنه... درسته؟
- خب! یه جورایی؛ ولی دلیل اصلیش اینه که چون کسی توی حمام نمی‌تونه اشک‌هام رو ببینه خوشحال می‌شم.

#دیالوگ
#عطیه_ابراهیمی

@poochiRoman

سخن می‌گفت؛ ولی گوش‌هایم سنگین بود و لبخوانی‌ام‌ ضعیف. نمی‌فهمیدم از چه حرف می‌زند!
تمام توانش را جمع کرد و فریاد زد:
- دوستت دارم.
تا آمدم پاسخ بدهم که من هم دوستت دارم، به سوی آسمان پرواز کرد
او تمام جانش را به‌پایم ریخت.

#عطیه_ابراهیمی

@poochiRoman

#پوچی نویسنده: #عطیه_ابراهیمی #پارت_هفتم #فصل_اول چیزی گلوی دخترک‌ را می‌فشرد. نمی‌خواست هفت را از دست بدهد! او تنها آدمِ زنده‌ای بود که می‌شناخت، گویا تمام پوچ نشین‌ها مرده بودند... مرده‌هایی که غیر از راه رفتن کاری بلد نبودند؛ اما هفت زنده بود و زندگی…

شروع تمام دلبرانه‌های جهانم ازونجایی بود که صداتو شنیدم و خب، صادق باشیم، من از همون لحظه تورو برای خودم خواستم:)