کل این چند روز خوشحالیو‌ به درس خوندن ترجیح دادم الان کونم داره پاره میشه

نیم ساعت تا پایان ۲۰۲۴ باقی مونده، پیام بده و بهترین اتفاق ۲۰۲۴ باش.

بدون هم خیلی وقت تلف کردیم.
اصلا بیا چند دقیقه بشینیم پلو هم.
بذار بوی پیرهن چهارخونت ذهنم رو مشغول کنه.
شاید واسه چند دقیقه همو درک کنیم، تا جایی که بشه.
تا جایی که زمان اجازه بده.
تا جایی که حوصلمون سر بره.
بعدش هرموقع که دلتنگ شدیم خاطره هامونو مرور کنیم.

انقدر از هم دور شدیم که دیگه حتی اهنگ هم برای هم نمیفرستیم.

نمیدونم چرا قبول نمیکنید که ادما حق انتخاب دارن و میتونن دوستون نداشته باشن و مقصر اصلیش فقط و فقط خودتونید

خیلی دردناکه که خیلی وقته از هیچکس گلی دریافت نکردم.

منِ تو خاطره‌هام شبیه من نیست. نبود. نمیشه.
که هم این منِ خسته من باشم هم اون منِ پر سر و صدا که به‌زور یجا بند میشد و آروم میگرفت.
چیشد که من انقدر از خودم دور شدم؟
چیشد که همه با توپاشون زدن گلدونامو شکستن و من هیچی نگفتم؟
چیشد که خودم با خودم غریبه شدم؟
چیشد؟
از کجا کارام شبیه حرفام نبود؟
یا حرفام شبیه کارام نشد؟
از کجا تو که کنارم وایساده بودی رفتی اون رو به رو شدی غریبه؟
شدی کسی که نمیشناسم؟ اخه من فکر میکردم تو این دنیای مسخره حتی اگه خودمو نشناسم تورو خوب میشناسم.

به فرزندان خود «حفظ کردن بعد از بدست آوردن» بیاموزید.

یادت میمونه مثل اشک روی گونه هات.
مثل همون بغضِ تو نگات.