I can handle everything and I'm sick of it.

پذیرفتن، گاهی دردناک‌ترین کاریه که در حق خودم می‌کنم.

وقت‌هایی که احساس می‌کنم تمام جونم داره از سرانگشت‌هام می‌ریزه بیرون، وقت‌هایی که بین تمام ساعت‌های شلوغی اینجا یک لحظه همه‌جا ساکت می‌شه و با خودم می‌گم که ای کاش، همینجا در سکوت، در سکوت، در همین سکوت می‌مردم، یا وقت‌هایی که انقدر بیچاره‌ هستم که فقط احتیاج به رفتن و ناپدید شدن دارم، می‌رم مسواک می‌زنم. چند ده بار در روز مسواک می‌زنم و بعدش تلاش می‌کنم وانمود کنم که هیچ اتفاقی نیفتاده. زیباست.

برای من امید همیشه در حد یک کلمه زیبا باقی موند. عنصر دست نیافتنی‌ای که باهاش غریبه‌ام و بلدش نیستم. نمی‌دونم چطور می‌شه امیدوار بود و زخم برنداشت‌. نمی‌دونم زخم‌هاش رو چیکار کنم. دست‌های خونیم رو کجا و به خاطر کدوم پناه دراز کنم و بگم من می‌خواستم، اما نشد.
انتظار اما زخم‌هاش آشنان. می‌تونم منتظر بمونم و پیری و خستگی، و کثافتی که ازش بیرون می‌زنه رو تحمل کنم. می‌تونم زل بزنم به دری که هیچ‌وقت باز نمیشه و هر لحظه یه مشت محکم حواله‌ی صورت خودم کنم که چرا نشستی منتظر؟ باز نمی‌شه دیگه؛ برو. پاشو گورتو گم کن و از اینجا برو. می‌تونم خودم به خودم زخم بزنم و خودم برای خودم دوا بپیچم. ولی هنوز هم می‌دونم که با این منتظر موندن‌ها و تو دهنی‌ها، چقدر به خودم ظلم می‌کنم و چقدر هم هیچ‌کاری ازم برنمیاد. می‌دونم فقط دارم خودم رو هدر می‌دم و خودم رو یک گوشه‌ای گیر میارم و بهش زور می‌گم، کتکش می‌زنم، فلجش می‌کنم و بعد بهش می‌گم پاشو راه برو. 
تفاوت بین امید و انتظار، یک مرز هولناکه و من از هردو این‌ها متنفرم و می‌ترسم. برای خودم می‌ترسم. من از دست خودم برای خودم می‌ترسم و ای کاش یک نفر میومد و این خود طفلکی رو نجات می‌داد.

خدایا! من رو با یک میز و صندلی کوچک و چوبی کنار دریا به حال خودم بذار و رها کن.