چند وقت پیش به واسطه هوروش The owl house رو شروع کردم. جدا یک سری از انیمیشن‌های سریالی مثل یک خونه گرم برای کودک درون می‌مونن. دیدنش انقدر حس و حال خوبی داشت که می‌دونم ممکنه به زودی ریواچش کنم-
یک چیز دوست‌داشتنی در موردش اینه که بزرگ شدن کارکترها رو می‌بینی. یعنی از هر لحاظ، وقتی تمومش می‌کنی و به قسمت اول نگاه می‌کنی، می‌بینی همه چقدر نینی بودن و الان پخته و بالغ شدنT^T حس می‌کنم بچه‌هام رفتن سر خونه زندگیشون.

دارم فکر می‌کنم اکثر افراد موردعلاقه‌ام با کت بلند معروفن و مثل نمادشون می‌مونه:> شرلوک، دکتر دهم-
من🫱🏻‍🫲🏻کت بلند🫱🏻‍🫲🏻موی بلند

واقعا داشتم از دید یک رهگذر خودمون رو تصور می‌کردم. منی که اول اپیزود داشتم برای دکتر یازدهم (مت اسمیت) خودم رو از ذوق پرت می‌کردم اینور اونور، و بارانی که با فهمیدن یک سری فکتای غیرقابل‌پیش‌بینی سریال داشت از تعجب جیغ می‌کشید و همه اینا در حالی که لای پتو و کاپشن پیچیده شده بودیم =))

خب؛ اگر دوست داشتید یک گونه‌ alien رو به همراه یکی از اپیزودهای دکتر هو مثل این پست بهتون معرفی کنم، می‌تونید این پیام رو بفرستید خونه‌هاتونD:

خب؛ اگر دوست داشتید یک گونه‌ alien رو به همراه یکی از اپیزودهای دکتر هو مثل این پست بهتون معرفی کنم، می‌تونید این پیام رو بفرستید خونه‌هاتونD:

به نظر میایه بچه‌ها دوست داشتن- ایده این بود که از موجودات توی دکتر هو مثل فرشته‌ها به هر نفر یکی رو با اپیزودش معرفی کنم=)) ولی از اونجایی که تقریبا هیچکس ندیده احتمالا باید بیشتر فکر کنم-

صبح شدیدا خوابم می‌اومد. اومدم از ماشین پیاده بشم به راننده گفتم سلام. دیگه روم نمی‌شه تو روش نگاه کنم.

راستش خیلی کم پیش میاد به این موضوع فکر کنم، خیلی خیلی کم. اما گاهی تصور می‌کنم اگر یه خواهر یا برادر داشتم که بتونم باهاش وقت بگذرونم و گاهی بهش تکیه کنم چطور می‌شد. یعنی برای همون لحظه، یک نفر باشه.