ما که جوانی نکردیم!
یعنی وقت و حوصله اش را نداشتیم.
ما سرمان شلوغ بود، خیلی شلوغ!
به قدری فکر و مشغله روی سرمان سنگینی می کرد, که درک درستی از سن و سال نداشتیم ...
ما حتی کودکی هم نکردیم,
چشم باز کردیم و پیر بودیم ...
ما قربانیان بدترین برهه‌ی تاریخ بودیم.
نسل جوانی‌های بر باد رفته،
نسل بحران و بلا تکلیفی،
نسلی که بدون فریاد، در دل آتش زمانه سوخت.
ما کم سن و سال ترین سالمندان تاریخ بودیم.

کمی از نیمه شب گذشته بود،
خودم را به خواب زدم،
چشم‌هایم را بستم ..
اما نه خواب به سراغم می‌آمد
نه چشم‌هایم به دنبالش می‌رفت.
تنها ،
خیال تو بود و
خیال تو بود و
خیال تو...
که تا صبح
در سیاهی پشت پلک‌هایم
مرا تبدیل به دلتنگ‌ترین
آدم امشب می‌کرد...!

برای کسی وقت بزار حداقل آدم حسابت کنه!

ديدى چه شد ؟
داشتم خامِ روزگار مى شدم
داشت مرا در غمش مى بلعيد و مى برد
بى خبر از روياىِ تو
كه هر بار در من بيدار مى شود
هر بار به خوابم مى آيد
من باز از نو متولد مى شوم !
ديدى نتوانست تورا از من بگيرد !؟
گفته بودم !
عاشقى براى من ابدى ست
من هنوز
چاى دارچين هاى زيادى به لب هاىِ تو
بدهكارم
وتو هنوز هزار نگاهِ خواستار به من
وقتى با دنيا دنيا ناز
براى تو به رقص و شور مى ايستم

من هنوز هم خسته نباشيد هاى هر روزه
بوسه هاى مدام
و بانوى من گفتن هاى عاشقانه
به تو بدهكارم
ديدى چه شد؟
روزگار باز هم از روياى من شكست خورد جانم !
-علے‌اکبرے

دوام بیاور ...
حتی اگر طنابِ طاقتت به باریک ترین رشته اش رسید
حتی اگر از زمین و زمانه بریدی
حتی اگر به بدترین شکلِ ممکن ،
کم آوردی .
در ذهنت مرور کن ؛
تمامِ آرزوهایِ محال دیروز را که امروز ، زیرِ دست و پایِ روزمرگی ات ،
جولان می دهند
تمامِ آن ثانیه هایی که مطمئن بودی
نمی شود ، اما شد !تمامِ آن لحظه هایی که فکر می کردی پایانِ راه است ،
اما نبود !
می بینی ؟! خدا حواسش
به همه چیز هست ؛
دوام بیاور ...

باید سکوت کنی و به جای قانع کردنِ آدم ها ، استوار و مصمم ، مسیرِ هدف هایت را دنبال کنی ،
بگذار تصور کنند نمی توانی ، که شدنی نیست و داری بیهوده تلاش می کنی !
تو محدود به زمان و مکان و نظرها "نیستی" ،
و برای مسیری که سختی اش را به جان خریده ای ، توضیحی به هیچکس بدهکار ... که پیروزی را فقط با عمل نشان می دهند نه با کلام ...
بگذار آدم ها در دنیای محالات خودشان بمانند و زیر لب ، آیه های رکود بخوانند ، تو راه خودت را برو ...
مادامی که به مقصد رسیدی ؛ خودشان مفهومِ توانستن را به چشم می بینند .
و می پذیرند باورهایی فراتر از باورِ آنها هست که به اهدافی فراتر از اهداف آنها می رسد .
و یاد می گیرند که بعد از این ، هیچکس را از دریچه ی توان و اعتقادات خودشان قضاوت نکنند .
جسورانه بایست و فاتح قله های محال باش ...
فراموش نکن ؛
دنیا به آدم های بلند پرواز و اتفاقات تازه نیاز دارد !

خیال بباف، نفس بکش، کتاب بخوان، ذوق کن.
به هر شکلی که می‌شود؛ زنده باش و دستان زمخت زندگی را محکم بگیر.
کسی را پیدا کن که پایه‌ی دیوانگی‌هات باشد، با تو زیر باران خیس شود، با تو توی خیابان بلند بخندد، با تو موزیک گوش کند، برقصد، کتاب بخواند، فیلم ببیند. کسی را پیدا کن که سن و سال حالیش نباشد، که از قضاوت‌ها نهراسد، که ساده، ذوق کند، که سبز باشد، بکر باشد، دیوانه باشد.
کسی را پیدا کن که با تو از طرح ناموزون ابرها، به دهکده‌های خیال برسد، که سرکش باشد و با تو بدون آسمان و بال، پرواز کند، که با تو چای بنوشد و شعر بخواند و دیوانگی کند.
دنیا به قدر کافی، آدمِ بی‌ذوق دارد، دنبال کسی باش که ذوق داشته‌باشد و از تماشای ماه و شب و کهکشان، به وجد بیاید و حضور و حرف‌هاش، تو را جانی دوباره ببخشد و ترغیب کند به زیستن ...
-علے‌اکبرے

به نسل‌های بعد از ما بگویید ما فرق داشتیم با شما.
ما همان‌هایی بودیم که به ساده‌ترین‌ چیزها چنگ زدیم برای کمی آرام گرفتن، ما با یک لیوان چای مست می‌شدیم
و با یک موزیک آرام، خیال می‌بافتیم و
با یک فیلم ساده، احساس خوشبختی عمیق می‌کردیم...
ما آدم‌های ساده‌ای بودیم، با یک لبخند و مهربانیِ کوچک، دل می‌بستیم به آدم‌ها و با یک شاخه گل و یک کتاب، ذوق می‌کردیم....
به نسل‌های بعد از ما بگویید
اگر در روزگار شما آزادی هر صبح پشت پنجره‌ بود و آرامش،
هرشب جهانتان را در آغوش می‌کشید، اگر در روزگار شما عدالت و انصاف و انسانیت حرف اول را می‌زد؛ به یاد ما باشید...
و به یاد ما با ساده‌ترین‌ها ذوق کنید و دل بدهید به باران و آسمان و آفتاب، دل بدهید به آزادی...
و عاشق شوید،
شاید باور نکنید و حق داشته‌باشید که باور نکنید، ولی در جهان، آدم‌هایی زیسته‌اند که در شرایط فقدان بوسه و نان و آب و آزادی، فرصت عاشق شدن هم نداشته‌اند!
به نسل‌های بعد از ما بگویید...
-علے‌اکبرے

یک‌وقت‌هایی باید خودت را به «بیخیالی» بزنی!
بیخیال تمام آدم‌هایی که دوستت ندارند!
بیخیال تمام کارهایی که می‌خواستی بشود اما نشد،
بیخیال هرکس که امروز وارد زندگيت شد و فردا رفت!
بیخیالِ تلاش‌های بی‌نتیجه‌ات، دوست داشتن‌های بی‌ثمرت...
وقتی کسی دوستت ندارد اصرار نکن!
وقتی کسی برایت وقت ندارد خودت را به زور در برنامه‌هایش جا نده!
«زندگيی همین است» شاید،
تو برای همه وقت بگذاری ولی قرار نیست که:
همه دوستت داشته باشند و برایت وقت داشته باشند...
شاید که بهانه‌هایشان برای فرار تو را قانع نکند.
گاهی فقط باید لبخند بزنی و رد شوی...
بگذار فکر کنند نفهمیدی!
-علے‌اکبرے

ما همان‌هایی بودیم که همیشه کوتاه ‌آمدیم و خودمان را به نفهمیدن و نشنیدن زدیم تا درگیری و جنجال، خاتمه پیدا کند و دلجویی می‌کردیم تا آرامشِ از دست رفته، برگردد.
ما همان‌هایی بودیم که اندوهمان را می‌بلعیدیم و وانمود می‌کردیم مشکلی نیست و از چیزی ناراحت نیستیم.
ما همان‌هایی بودیم که دردمان برای خودمان بود و شادی‌ها‌مان برای همه، که مرهم زخم‌های دیگران می‌شدیم و پذیرای دردهایی که از خودمان نبود...
ما صلح‌طلب بودیم! دلمان می‌خواست که جهانمان از جار و جنجال و تنش به دور باشد. دلمان می‌خواست هیچ دلگیری و اندوهی کش پیدا نکند و هیچ دردی ادامه‌دار نباشد. این بود که قیچیِ صبر و ایثار بر می‌داشتیم و نخِ تنش‌ها و کشمکش‌ها و دلخوری‌ها را می‌بریدیم و برامان هیچ مهم نبود به بی‌خیالی متهم خواهیم‌شد یا نابلدی، یا نفهمیدن!
ما در میان انفصال‌ها دنبال آرامش و صلح می‌گشتیم...
-علے‌اکبرے