عزیز کرده یِ قلبم، نمیخوای بیای باز منو به آغوشت بگیری؟ شاید این قلبه من یکم آروم بگیره...میدونی اونقدر اسمت رو گفتم دیگه همه خسته شدن، خودمم دارم خسته میشم ولی هنوز امید دارم.

واسم سواله چجوری هنوز میتونم عاشقِ کسی باشم که اینقدر اذیتم کرده، حالم واسش هیچ اهمیتی نداره و درکم نمیکنه:)؟

میبینی؟ داره بارون میاد...وقتایی که بارون میومد همیشه نگات میکردم، میخندیدی ذوق میکردی و خوشحال بودی درست مثله بچه‌ هایِ سه ساله، منم اونقدر محوت میشدم که صدای کسیو نمیشنیدم، کسیو نمیدیدم بجز تو...کاش بازم یجوری محوت بشم که یادم بره پلک بزنم.

جوری که هرروز دلتنگیم بیشتر و بیشتر میشه و دیگه نمیتونم صبر کنم<<<

هروقت جاهایی که بغلم کردی و باهم خاطره ساختیم رو میبینم فکر میکنم قراره یهو بیای باز بغلم کنیو بگی چرا بغض کردی؟ من اینجام، پیشتم نترس.

هرشب از خودم میپرسم چقدر قراره بخاطرت عذاب بکشم در حالی که تو حتی واست مهم نیست حالم خوبه یا نه...؟!

حالم مثله اون شبیه که میدونستم فرداش قراره برای آخرین بار محکم بغلت کنم و بعدش شاید دیگه نبینمت ولی امید داشتم بازم بغلت میکنم:)

ولی من بلد نبودم چجوری حسمو بهت نشون بدم
بلد نبودم چیکار کنم از عشق زیادی که بهت دارم اذیت نشی،
میدونی چرا؟ چون من اولین بارم بود که عاشق میشدم و تو شدی عشقِ اول و آخرم عزیز کرده‌ یِ قلبم.

همیشه میگفتی مثله یِ دوست پیشتم
ولی واسه من سخت بود با آدمی که عاشقش بودمو بهش حس داشتم دوستِ معمولی بمونم...

دلم برات تنگ شده، برای بغل کردنت، برای صدات، برای نگاه کردنت، برای دستات، حتی برای اهمیت ندادنات...دلم خیلی تنگ شده.