مثل نامه هاگوارتز، منتظر نامه از کره دیگه‌ام. آقای پاتر عزیز، شما انسان نیستید. برای برای برگشت به سیاره، شنبه یک سپتامبر در سکوی شش و یک سوم سوار سفینه شوید.

ببین دادلی جان! مدرسه‌ای که با قطار نری دو زار نمی‌ارزه.

کاش جای اینکه عمو ورنون و خاله پتونیا پیربشند وخودمم بچه داشته باشم،برگردیم بچگیم.بیدار شم تو انباری زیر راه‌پله.همه چیز دوباره هزارباره تو همون سالا تکرار بشه.برای منی که هفت سال زندگیمو کنار دریاچه و جنگل و قلعه هاگوارتز گذروندم،این زندگی این بزرگسالی خسته‌کنندست. پیری غم‌داره.

دره‌ی گودریک فقط بهارش. تعطیلات عید پاک بچه‌ها رو جمع می‌کنم می‌برم.

اون مرگخواری که توی جام‌جهانی علامت شوم درست کرد رو من دیدم. ایستاده بود و نگاهش می‌کرد و گفت: هالوژن عظیم امید که اینک در من می‌زند سوسو.

به خودم می‌گم پاتر پرواز کن و برو.

مادام پامفری از روی علاقه ی محض توی هاگوارتز مونده وگرنه پیشنهاد کار توی بخشهای فوق تخصصی بیمارستان سنت مانگو داره.

کالین کریوی خوابیده کف اتاق، من و الیور وود و دوقلوهای ویزلی و کتی و آنجلینا و آلیشیا دورش حلقه زدیم و قبل از بازی با ریونکلا عکس می‌گیریم.