تا حالا فکر کردید شاید الان داریم توی گذشته زندگی می‌کنیم؟ یعنی این لحظه‌ای که الان داریم، روزی برای ورژن آینده‌مون تبدیل به گذشته میشه.

خیلی دارم سعی میکنم شخصیت اصلی داستانمو دچار افسردگی و خودکشی نکنم ولی نمیشه

از آدم‌هایی که از بالا به دیگران می‌نگرند بیزارم آن‌ها که در توهم برتری و خودستایی، انگار تخت و تاجی نامرئی بر سر دارند و بال‌هایی که هرگز از گوشت و خون نروییده. اما چه فریب بزرگی! این موجود حقیر که از خاک برآمده، چطور چنین فراموش می‌کند که پاهایش هنوز در گل و لای زمین فرو رفته است؟ توهمِ پرواز در رویایی بی‌پایان، حال آن‌که واقعیتش اسارت در قفس تن و محدودیت‌های خاکی‌ست. انسان، حتی اگر در خیال آسمان‌ها را داشته باشد، باز هم سایه‌ای است بر زمین، وابسته به جاذبه‌ای که او را به اصل و ریشه‌اش بازمی‌گرداند. آن‌که فرمانروایی می‌پندارد، در حقیقت برده‌ی تمنای بی‌پایان برای فراتر رفتن از چیزی‌ست که هیچ‌گاه از آن فراتر نخواهد رفت و شاید همین توهم بال‌هاست که سقوطش را به جهنمِ خودساخته‌ی خویش نزدیک‌تر می‌کند.

-ازخودم

forever young🧑🏻‍🦰❤️