من فکر نمی‌کنم که اندوه یک آدم به هنگام ترک چیزی ناشی از این باشد که دارد چیزی را که دوست دارد ترک می‌کند. اندوه آدم ممکن است ناشی از نقطه‌ی مقابلش باشد. آدم احساس می‌کند که پیوند‌ها چه آسان پاره می‌شود، و نیز این‌که دیگران چه آسان از آدم جدا می‌شوند..
آدم با اندوه شبه‌روابطی را به یاد می‌آورد که شکل گرفته بودند، و اندوه پیشاپیش شبه‌روابطی را می‌بیند که شکل خواهند گرفت. در واقع آدم هم به آزادی نیاز دارد و هم به وابستگی، اما هر کدام بجای خود، و آدم با ناراحتی درمی‌یابد که جاها را با هم قاطی کرده است.

من همینجا که هستم می‌مانم. منتهی قدری غمگین‌تر از معمول، قدری آسیب‌دیده‌تر، زیرا تو از همیشه به من نزدیکتر هستی و در عین حال دور از دسترس.

اگر تو مرا نخواهی محو و ناپیدا خواهم شد. گویی که هرگز نبوده‌ام و وجود هم نداشته‌ام. اگر تو مرا نخواهی از تو آن‌قدر دور می‌شوم که حتی به خاطرم نیاوری و این تنها برای احترام به تو و دوست‌داشتن‌ات است.

شِکوه‌ کردن، به‌نظرم بی‌فایده‌ترین کار دنیاست. با این‌همه، این همه‌ی چیزی است که من برایش انرژی دارم.

نباید زیاد به تو نگاه کنم، وگرنه هرگز نخواهم توانست چشم از تو بردارم.

عزیزدلم، خواهش می‌کنم مرا تنگ در آغوش بگیر - تنگ، تنگ، چنان تنگ که آرزویش را می‌کنم، همان‌طور که طی مسافرتم، در قطار، در اتوبوس، با خویشاوندانم، در دادگاه، در خیابان‌ها و مزارع احساس می‌کردم.

نیاز به خبردار بودن از حال تو، دل‌مشغولی من است. تنها از راه نامه‌های توست که قادر شده‌ام حتی بی‌اهمیت‌ترین کارهای روزانه‌ام را انجام بدهم. من به نامه‌ی تو احتیاج دارم تا حتی بتوانم انگشت کوچکم را درست به حرکت درآورم.

من، عزیزدلم، از تو جدا بشوم؟
من که اینجا پشت میزم در آرزوی روی تو مشرف به مرگ هستم؟ امروز موقعی که بیرون، توی راهروی تاریک، دستم را می‌شستم چنان در فکر تو دست‌و‌پا می‌زدم که برای آرام کردن خودم نزدیک بود در اثر تاریکی هوا به بیرونِ پنجره قدم بگذارم. این است حال و روز من..

وقتی آدم نمی‌تواند نزدیک‌تر شود، خیلی راحت دورتر می‌شود.

‏امان از این باد و طوفانی که بیرون برپاست!
احساس فاصله‌ی زیادی که بین ماست روی سینه‌ام سنگینی می‌کند.
عزیزم، سراسر روز سرم را روی شانه‌های تو حس می‌کنم.