سلام، ممنون برای شر کردنش و کسانی که ری‌اکت دادن از همتون متشکرم. امیدوارم بتونیم یه کمک کوچیک به این مادر و دختر بکنیم. من شماره کارت خودم رو اینجا می‌ذارم که یهو همه‌ی پول رو به دستشون برسونم اما اگر شخصی نیاز داره من بهشون اطلاعات بیشتری بدم چه برای اثبات…

امروز و فردا می‌خوام مبلغی که خودم باید می‌دادم رو بعلاوه‌ی این 250 هزارتومن رو برای این خانوم ارسال کنم. اگه کسی می‌خواد مبلغی رو بفرسته ولی هنوز وقتش رو نداشته اگه خواستید می‌تونید بفرستید من با پول خودم بفرستمش.

عزیزای دلم :(
اصلا نگران نباشید. اینطوری نیست که وقت خاصی داشته باشه
من این کارتم رو دیگه دست نمی‌‌زنم کلا و هرزمان هرپولی روش واریز بشه روش میدمش به این خانواده
خودم کلا قصد دارم از این به بعد هرماه یه مقداری رو براشون بفرستم
شمام هرزمانی بخواید پولی واریز کنید می‌تونید و هیچ تایم خاصی نداره.

شب چله‌ی طولانی و خوشی براتون آرزو دارم.✨

بارون شدیدی می‌باره. صدای قطره‌ها فضای عجیبی رو ساخته. لیوانم رو محکم‌تر بغل می‌کنم و به این تابلوی خیس و براق نگاه می‌کنم. همه چیز غم داره. ابرهای خاکستریِ گریان و درخت‌های نیمه لخت و مست و شیشه‌های خیس و قلبم که داره با تمام قدرتش سینه‌ام رو می‌کوبه و موسیقی نامفهومی که از اتاق بغلی به گوشم می‌رسه. صدای برخورد دست‌ها و کلیک‌های خارج از ریتم و نور و سوزی که روی پوستم نه آزار دهنده بلکه لذت بخش راه می‌ره و می‌سوزونه و بویِ چایِ دم کشیده و چشم‌های خسته‌ام که حالا کمی هم خیس شدن. همه چیز غم داره. خوبه. اما غم داره. مثل خواب دیروز و روز قبلش و روز قبل‌ترش. خوبم. این چرخه و چاه، این روزمره‌گی و پوچی اذیتم می‌کنه و من عاشق اذیت شدنم. عاشق زخم‌های عمیق و دردهای سرسام‌آور و التیام‌های طولانی. عاشق مردن. هر لحظه. عاشق نبودن و نیستی. حس نکردن و ندیدن. عاشقِ فکر نکردن. فکر نکردن. فکر نکردن.

صبح‌ها قبل از طلوع آفتاب از خونه بیرون می‌زنم و شب‌ها هم بعد تاریکی میرسم خونه، نه می‌فهمم چطور روزهام میگذره نه می‌تونم جور دیگه ایی سر کنم، از دنیا خبر ندارم، از کتاب‌هام خبر ندارم، از برف و بارون و دورهمی دوستام و خانوادم خبر ندارم، همین یه بعد کوچیک زندگیم رو هم به سختی می‌تونم تو دست بگیرم.
توی چرخه‌ی زنده موندن و زنده بودن گیر کردم.

ای کاش شبانگاه وقتی در نزدیکی سحر، در دهان موریانه‌های تاریکی که مرا فقط ذره ذره می‌جوند، بالاخره با اولین نور شفق، به پایان برسم.

پ.

نیموهه، وطن من ویرانه‌ایست به‌جا مانده از جنگ‌ها و بمباران‌های دشمن و آوارگی کودکانی که از سینه‌ی مادرهایشان بریدند تا در کوهستان‌های سرزمین‌های مادری بمیرند، عزیز من، من زاده‌ی مزارع رنجور و سال‌های خشکسالی و زمین‌لرزه‌های نابودگرم، من نمی‌دانم آرام گرفتن در وطن چیست، ما در وطن‌هایمان فقط جنگیده‌اییم، پس بدان اگر در سینه‌ی تو می‌جنگم با اشک‌ها و خشم‌ها، اگر رنجور و سرخورده فاصله‌ی شانه‌هایت را تا چشمانت می‌پیمایم، اگر از هراس نغمه‌ی واژگانت به سکوت چشمانت پناه می‌برم، بدان که در تاریکی اتاقک کوچکت، در شکاف‌های ظریف انگشتانت، من در وطنم.

پ.

What a waste.