وای خدایا دارم می‌میرم. پُر از ای‌کاشم و دارم می‌میرم. لیام لیام لیام. عزیز من. لیام. هرگز دلم نمی‌خواست به این طریق در کنار هر لحظه و حال و موقعیتم باشی.

You got a new life
Am I bothering you?
Do you wanna talk?...

قلبم درد می‌کنه.

هیچ‌ کلمه‌اش رو درک نمی‌کنم.

لعنت بهش اشکم رو در آورد با اجرای این. آخ خدایا. کاش لیام کاش لیام کاش لیام کاش لیام. نمی‌تونم درست نفس بکشم و چیزی رو حس کنم. کاش لیام.

نگرانِ حالشم و هزار چیز متفاوت رو حس می‌کنم. به نگاهش فکر می‌کنم و قلبم می‌شکنه. بیشتر از همیشه دوستش دارم و دلم می‌خواد در آغوش گرفته بشه و احساس دوست‌داشته‌شدن کنه. و باورم نمی‌شه واقعیتمون به این زودی از این رو به اون رو شد. چطور ممکنه؟

ساعت ۰۷:۴۶ صبحه. اضطراب تک‌تک سلول‌هامو به خودش آغشته کرده و احساس می‌کنم اسید ریخته زیر پوستم. چیزی که به ذهنم می‌رسه اینه که اینقدر keep driving گوش بدم تا این حال تغییر کنه.

حس می‌کنم ذره‌ذره‌ی قلبم رو بین دست‌ها گرفتن و از خون تهی‌ش کردن و به خشکی کامل رسوندنش، جوری که خودبه‌خود می‌سوزه. خیلی دورافتاده‌ام. خیلی بی‌خبرم. خیلی نیستم. به کانتنت درست‌و‌حسابی نیاز دارم. مثلا فتوشوت و مصاحبه.

من هی بیام این‌جا بنویسم:
«وای خدایا بچه‌ها؛ هری!» قبوله؟

«ممنونم» بیش از حد کوچک و حقیر و ناکافیه. اما من ممنونم به هر شکل و حالت و حدی که می‌شه ممنون بود، بابت توانِ قدم‌هام شدن.