«او گریه و زاری نمیکرد، غمش به طرز وحشتناکی موقرانه بود؛ اما همانقدر مزمن و تقریبا همانقدر بی‌صدا بود که خون ریختن از زخمی بخیه نخورده.»

بعد ۵۰ سال بلاخره تونستم بنویسم.

اگر بخوام صادق باشم خیلی شب‌ها دلم برات تنگ شد. خیلی شب‌ها به سرم می‌زد که بیخیال همه تعهداتی که به خودم داشتم بشم و بزنم زیر همه‌چیز و بهت پیام بدم. حتی شده یک‌کلمه حالت رو بپرسم. بهت بگم دلم برات تنگ شده. دلم برای خیره شدن توی چشم‌هات که روح عاشقت رو بهم نشون می‌داد و بازتاب صداقت قلبت بود تنگ شده. بگم بدون تو نفس کشیدن برام سخته. بگم الان که نیستی مثل وقتی که بودی همه چیز و همه جا و همه کس منو یاد تو میندازه. بوی شیرینی فروشی، نشستن توی کافه خلوت، دیدن لباس های بلند یا حتی دیدن پرنده‌های توی آسمون.
می‌خواستم بهت بگم که حاضرم چشم‌هام رو روی همه‌چیز ببندم تا دوباره دست‌هات رو بگیرم و توی یک مسیر باهات قدم بزنم. بگم که بخاطرت دوباره قید همه چیز رو میزنم. فقط تو بیا. بیا و کنارم باش. بیا و چاله‌های درونم رو دوباره پر کن.
بیا و دست‌هام رو گرم کن.
بیا و قلبم رو زنده کن.

تمام اقیانوس‌های جهان خشک شد، همگی کوه‌های آتشفشان فوران کردند، آسمان به زمین رسید، هرگز خورشید طلوع نکرد و من دیگر دوستت نداشتم.

بچه‌ها اگر کاور، پوستر، لوگو و... خواستید میتونید به دیلن بگید براتون اوکی کنه. کارش رو صد در صد تایید میکنم
@ioagust

احتمالا تا یک مدت طولانی اینجا فعالیت نکنم و بیشتر خاک روش بشینه.
If you like to stay: @Debrouillardl