لبت صریح‌ترین آیه‌ی شکوفایی است
و چشم‌هایت، شعر سیاه گویایی است

چه چیز داری با خویشتن که دیدارت
چو قله‌های مه‌آلود، محو و رویایی است

چگونه وصف کنم هیأت غریب تو را
که در کمال ظرافت کمال والایی است

تو از معابد مشرق زمین عظیم‌تری
کنون شکوه تو و بهت من تماشایی است

در آسمانه‌ی دریای دیدگان تو، شرم
گشوده بال‌تر از مرغکان دریایی است

شمیم وحشی گیسوی کولی‌ات نازم
که خوابناک‌تر از عطرهای صحرایی است

مجال بوسه به لب‌های خویشتن بدهیم
که این بلیغ‌ترین مبحث شناسایی است

نمی‌شود به فراموشی‌ات سپرد و گذشت
چنین که یاد تو زودآشنا و هرجایی است

تو-باری-اینک از اوج بی‌نیازی خود
که چون غریبی من مبهم و معمایی است

پناه غربت غمناک دست‌هایی باش
که دردناک‌ترین، ساقه‌های تنهایی است

#حسین_منزوی
@Khorshid_Nevesht

شبت به خیر
و
غمت نیز