داستان کوتاه
دو ناشناس در بار

این داستان کوتاه درباره مردی است که چیز زیادی را به یاد نمی آورد، در باری نشسته و به مکالمه دو ناشناس گوش می دهد. مکالمه ای که بدون اختیار به آن ورود کرده و متوجه می شود هیچ چیز آنطور که فکر می کرده نیست.
.
این داستان را چند سال پیش نوشتم و به قدری دوستش داشتم که تصمیم گرفتم آن را به صورت صوتی اجرا کنم.
.
نوشته و اجرا: علی کیانی موحد
.
@rozmaregijournalist

شام سوخته بشار
علی کیانی موحد

یک)
اردیبهشت سال 97 داعش به پردیس سینمایی کوروش حمله کرد! ماجرا از آن قرار بود که همزمان با اکران فیلم سینمایی «به وقت شام» ساخته ابراهیم حاتمی کیا، عده ای با هیبت داعش به پردیس کوروش هجوم آوردند تا به مردم نشان دهند اگر در سوریه نمی جنگیدیم، امروز با چنین افرادی در تهران باید سروکله می زدیم. ترس مردم از چهره های مشمئز کننده داعشیون وطنی که مزاحم آنها شده بودند از یادها نخواهد رفت.

دو)
«اگر در سوریه نجنگیم باید در ایران با داعش بجنگیم» بارها و بارها این جمله را به اشکال مختلف از زبان مسوولان شنیده ایم، جمله ای که بخش اصلی آن اشکال دارد. از مارس 2011 مردم سوریه در اعتراض به شیوه حکمرانی بشار اسد و سپس دستگیری و شکجنه چند دانش آموز توسط نیروهای حکومتی به خیابانها آمده و خواستار اصلاحات دموکراتیک شدند. تظاهرات معترضین توسط نیروهای اسد با خشونت سرکوب شد و پیامد آن شورش و درگیری مسلحانه بود. ژوئیه 2011 ارتش آزاد سوریه تشکیل و هدفش مبارزه مسلحانه برای سرنگونی حکومت بشار اسد بود. درگیری های مسلحانه باعث شد تا اسد از ایران درخواست کمک کند و اینگونه بود که «مدافعین حرم» به سوریه اعزام شدند تا با مخالفان اسد بجنگند. 8 آوریل 2013 و نزدیک به 2 سال از شورش مردم علیه حکومت سوریه بود که «حکومت اسلامی عراق و شام» یا همان داعش تاسیس و بخشهایی از سوریه را اشغال کرد. پس «اگر در 2011 در سوریه نمی جنگیدیم قرار نبود در ایران با داعش بجنگیم»

سه)
اگر سران حماس می دانستند نتیجه حملات 7 اکتبر آنها به اسراییل چه پیامدی در پی خواهد داشت، به طور حتم آن عملیات را اجرایی نمی کردند! آنهایی که پس از حمله نماز شکر به جای گذاشتند همگی توسط اسراییل ترور شده و پس از خنثی سازی حماس، حزب الله لبنان که بزرگترین نیروی مقاومت برابر اسراییل بود به هدف اصلی تبدیل شد. در چند ماه گذشته اسراییل دو دشمن بزرگ خود را به مرز نابودی کشاند و محور مقاومت که کمک فراوانی به اسد برای حفظ حکومت کرده بود درگیر بحران شده بود. روسیه در باتلاق اکراین گیر کرده و ایران هم مشکلات خودش را داشت تا بشار اسد که دهه اخیر را با حمایت جریانهای مختلف در قدرت مانده بود، تنها شود. یک حمله کافی بود تا ارتش سوریه تمام مواضع خود را ترک کرده و در کمتر از یک هفته، حزب بعث سوریه پس از نیم قرن حکمرانی، حکومت را به مخالفان تحویل داده و به تاریخ بپیوندد.

چهار)
همیشه در پشت پرده خبری است؟ شاید بلی و شاید خیر! تحولات عجیب یک سال اخیر خاورمیانه در ذهن بسیاری از مردم این سوال را به وجود آورده که نکند بازیگران اصلی قدرت به توافقات پنهان دست یافته اند؟ شاید بلی و شاید خیر! قرار است نقشه جدیدی در خاورمیانه ترسیم شود که دیگر خبری از ترور و کشتار و جنگ از دو طرف درگیر نباشد؟ شاید بلی و شاید خیر! همیشه زمان است که پاسخگوی ابهامات ما خواهد بود و در این مواقع باید صبر کنیم تا در زمان مناسب به پاسخ دست یابیم اما آنچه که مشاهده می کنیم نشان دهنده شرایط جدید در منطقه است. شرایطی که شاید ایران نقش کمتری را در آن ایفا کند و همچون گذشته خبری از کمکهای دلاری به لبنان و سوریه نباشد. شاید هم «تروریست های سوری» مثل «تروریست های طالبان» در آینده ای نزدیک به دوستان جدید ما بدل شوند. به هرحال وقتی می توان چشم به جنایت طالبان در کنسولگری ایران بست، می توان با مخالفین امروز بشار هم روابط حسنه ایجاد کرد. سیاست است و بازی های مخصوص خودش...

پنج)
به هیچ وجه نمی توان با طبیعت جنگید. هرچقدر هم زمستان سخت طولانی باشد، بهار از راه خواهد رسید. بشار اسد نزدیک به یک دهه برابر ظهور «بهار عربی» در کشورش مقاومت کرد اما سرانجام بهار آمد و حکومت او را سرنگون ساخت. شیوه سرنگونی اسد نشان داد حکومتی که پشتوانه مردمی واقعی نداشته باشد، ساده تر از آنچه که فکر می کنیم از بین خواهد رفت.

@rozmaregijournalist

برقها برای بیت کوین می روند
یا
نگاهی متفاوت به قطعی گسترده برق ایران

https://telegra.ph/%D8%A8%D8%B1%D9%82%D9%87%D8%A7-%D8%A8%D8%B1%D8%A7%DB%8C-%D8%A8%DB%8C%D8%AA-%DA%A9%D9%88%DB%8C%D9%86-%D9%85%DB%8C-%D8%B1%D9%88%D9%86%D8%AF-11-24

@rozmaregijournalist

هنرمند، جاسوس، دزد، قاتل زنجیره ای
قسمت پایانی

? در کست باکس گوش کنید ?
https://castbox.fm/vb/739470821
.
? در تهران پادکست گوش کنید ?
https://tehranpodcast.ir/iranian-true-crimes?ppplayer=4492e4b11de368728ee22cf9655525b6&ppepisode=6cac451d22820b17d22f15a0b2179ef6

اینستاگرام پادکست جرائم واقعی ایرانی:
https://instagram.com/iraniantruecrimes?igshid=OGQ5ZDc2ODk2ZA==

@iraniantruecrimes

راهکارهایی برای نترسیدن

علی کیانی موحد

این روزها هر شبکه خبری را که نگاه می کنیم و در تمام کانال های اطلاع رسانی فضای مجازی از جنگ می شنویم و احتمالات ممکن. کانال ۱۲ اسرائیل خبر حمله را منتشر کرد، رویترز از قول منبع ناشناس نقاط مورد اثبات موشک ها را ذکر می کند و بلومبرگ سناریوهای پس از جنگ را به نمایش می گذارد اما سوال اینجاست که چقدر این اخبار صحت دارند؟
به جرات باید گفت بیش از ۹۰ درصد اخبار منتشر شده این روزها در فضای مجازی هیچ منبع خبری نداشته و ساخته ذهن بیمار افرادی است که امنیت روانی جامعه را نشانه گرفته اند. برخی برای جذب فالور و کلیک خوردن و برخی دیگر بخشی از جنگ روانی کشورها می باشند. در کل فضای این روزها برای بسیاری از مردم تاریک و پر از استرس بوده و هراسی عمومی در سطح جامعه حس می شود‌. حال برای فرار از این ترس چه باید کرد؟ به عنوان فردی که بیش از ۲۰ سال درگیر مشکلات حمله هراس بوده، راهکارهایی که برای خودم جوابگو بوده را به شما منتقل می کنم.

یک) اخبار را مرور نکنید: به قول انگلیسی ها بی خبری خوش خبری است و هرچه از روایات غیر معتبر و نادرست دور شوید، ترس کمتری را تجربه خواهید کرد.
دو) هر چیزی ممکن است: بله، هر اتفاقی ممکن است بیفتد و با حرف زدن درباره آن و انتقال استرس از این طریق نمی توان جلوی بروز اتفاق را گرفت. پس بهتر است گاهی مواقع خود را به دست تقدیر بسپاریم و کمتر به آینده ای نامشخص فکر کنیم.
سه) حرکت سمت مثبت ها: پس از دور شدن از اخبار باید سراغ کارهایی برویم که وایب مثبت داشته باشند. فیلم و سریال کمدی ببینید، پیاده روی کنید، کنار خانواده باشید و در کل هرچه حال شما را خوب می کند انجام دهید.
چهار) زود بخوابید: از آنجا که تجربه ثابت کرد اتفاقاتی که بخواهند رخ دهند از ۹ شب به بعد خواهند بود و بیدار بودن ما باعث جلوگیری آنها نخواهد بود، پس هرچه زودتر بخوابید سرعت بروز اتفاقات را تند خواهید کرد.
پنج) آرامبخش فراموش نشود: اگر با راه حل طبیعی نتوانستید از استرس جلوگیری کنید سراغ قرصهای آرامبخش بروید. هم سیستم عصبی شما تنظیم می شود و هم ترس و استرس از شما دور.
شش) اتفاقی نخواهد افتاد: همانطور که نوشتم هر اتفاقی ممکن است بیفتد و یکی از آنها رخ ندادن اتفاق خاص است. جنگ آنطور که ما خیالپردازی می کنیم نیست، بسیاری مواقع حتی ما متوجه حملات دشمن نخواهیم شد و صدایی از آن در نخواهد آمد.
هفت) همین الان گوشی را خاموش کنید و در دنیای واقعی پیرامون خود سعی کنید از زندگی لذت ببرید. مرگ و زندگی ما از پیش مقدر است، ترسیدن و حرص خوردن تاثیری در تقدیر نخواهد داشت...

@rozmaregijournalist

"ازدواج به سبک پرتغالی" یادداشتی درباره سه سال حضور ژوزه مورایس سابق و محمد مورایس فعلی در تیم فوتبال سپاهان و دو دست آورد مهمش که در روزنامه همدلی منتشر شده است. او در هرچه موفق نبود، در دو مورد نوشته شده در یادداشت با قدرت و قوی ظاهر شده و موفقیت خوبی کسب کرده است...

پ.ن: البته عنوان مدرس دانشگاه کنار اسم من، اشتباه چاپی است ?

https://hamdelidaily.ir/index.php?newsletternumber=2507&page=8

@rozmaregijournalist

«مش قاسمیسم» رفقای جلیلی
علی کیانی موحد

بی شک یکی از برترین رمانهای فارسی «دایی جان ناپلئون» نوشته ایرج پزشکزاد است. این رمان دو نکته مهم را به جامعه ایران معرفی کرد: توهمات دایی جان ناپلئونی و توطئه انگلیسیها در هر موردی! هرچند باید اعتراف کرد که «مش قاسم» در بخش سیاسی ایرانیان مغفول مانده است!

«مش قاسم» سرایدار بی سواد دایی جان بود که چند سالی در خانه اش مشغول فعالیت بود و پس از آنکه متوجه شد دایی جان درگیر توهماتش است به تدریج خود را وارد دنیای ذهنی دایی جان کرد و اندکی بعد بدل به «مصدر» دایی جان در جنگ های مختلف شد و برای آنکه بیشتر خود را به دایی جان نزدیک کند، با جعل روایات مختلف از جنگ های خیالی مبدل به شخص مورد اعتماد و دست راست دایی جان شد که برای هرکاری از او مشورت می گرفت. «مش قاسم» توانست تفکرات خود را به آهستگی وارد ذهن دایی جان کرده و بسیاری از حرفهای دایی جان، حرفهای «مش قاسم» بود.

«مش قاسمیسم» مکتبی است که پس از انقلاب 57 در ایران رواج یافت. بعد از آنکه تسویه حسابها انجام شد و نیروهای انقلابی مشغول فعالیت شدند، «مش قاسم»هایی شکل گرفتند که بدون سواد و تخصص وارد حکومت داری شده و بسیاری از آنها عقده هایی که از حکومت قبل داشتند را سر مردم خالی کردند. مردمی که مستحق تر از آنها برای گرفتن پست و مقام بودند اما بلد نبودند چگونه به بدنه حاکمیت ورود کنند.

مصداق بارز «مش قاسمیسم» دنیای امروز را باید انجمن حجیته های سابق یا همان پایدارچی های امروز دانست. سیاسیونی که سالها در بخشهای پایین حکومت بودند و با ظهور معجزه هزاره سوم بدل به وزیر و نماینده مجلس شدند. آنها که پیش از این تنها در نقش «مش قاسم» در گوش روسا حرف زده و تفکرات به اصطلاح انقلابی خودشان را به دیگران دیکته می کردند، یکباره صاحب قدرت و حکومت شده و با همان تفکرات حکومتی ساختند که نتیجه اش را امروز از اقتصاد تا فرهنگ مشاهده می کنیم.

سعید جلیلی که کارمند ساده وزارت خارجه بود پس از ریاست جمهوری احمدی نژاد به خاطر انقلابی گری (!) به معاونت اروپا و آمریکای وزارت خارجه دست یافت و اندکی بعد بدون هیچ تجربه خاصی دبیر شورای امنیت ملی و رییس تیم مذاکره هسته ای ایران شد. قطعنامه هایی که اقتصاد ایران را فلج و صنعت کشور را قلع و قمع کرد در زمان او در سازمان ملل تصویب شد که هنوز هم پابرجاست. جلیلی دوبار کاندیدای انتخابات مجلس شد که رای نیاورد و بعدتر خود را شایسته ریاست جمهوری دانست چراکه خود «مش قاسم» دهه هفتاد و هشتاد، توسط «مش قاسم»های دهه نود محاصره شده بود و توهم نجات کشور داشت. در سال 92 و 1403 نیز در انتخابات ریاست جمهوری از رقبا شکست خورد و در مناظره ها مشخص شد سطح اندیشه و برنامه های کشورداری او شاید از یک فرماندار شهرستان کوچک هم پایین تر است.

امثال «مش قاسم»هایی مانند سعید جلیلی در عرصه سیاست ایران کم نیست. مداحی که مدیرعامل پتروشیمی شد، روحانی که به خاطر حضور در تلویزیون چهره و بعدتر نماینده مجلس شد. به قول عبدالرضا داوری وزیری که به خاطر «عقب ماندگی ذهنی» معافیت از سربازی گرفته بود. افراد فراوانی که به خاطر ارتباط فامیلی و «مش قاسم»گری قوی شان فرماندار و شهردار و استاندار شده و حتی محمود احمدی نژادی که در بهترین حالت ممکن می توانست شهردار قرچک ورامین شود بدل به رییس جمهور ایران شد.

«مش قاسم» خود را مذهبی و اهل دین می دانست و همیشه برای اثبات اینکه حرفش درست است می گفت:«دروغ چرا؟ تا قبر آ آ آ آ...» یعنی تا قبر چهار انگشت بیشتر فاصله نیست و نباید دروغ گفت اما به عنوان یک انسان مذهبی(نما) تمام قسم هایش دروغ بود و هرجایی که به نفعش بود به سادگی دروغ می گفت. اتفاقی که در جناح اصولگرایی (هنوز مشخص نیست به کدام اصول پایبند هستند) بسیار دیده شده و دروغگویی بدل به یک «اصل» برای این جناح شده است. «مش قاسم»های امروز به «ماکیاولی» ایمان داشته و حاضرند برای رسیدن به اهداف خود، همه چیز را فدا کنند.
*
اشکال از «مش قاسم»ها نیست بلکه مشکل اصلی از «دایی جان ناپلئون»هایی است که اجازه می دهند این افراد گرد آنها جمع شده و به توهماتشان دامن می زنند. اگر «دایی جان» های امروز کمی از توهم فاصله بگیرند و با واقعیت زندگی روبرو شده و دنبال دشمنان فرضی نباشند به طور حتم «مش قاسم»ها را دیگر در کشور نخواهیم دید و زندگی مردم دستخوش تغییر فراوان خواهد شد. هرچند تا بوده «مش قاسم»ها بودند و خواهند بود... 

@rozmaregijournalist