میشه آرمان گرشاسبی پلی کنیم، بیفتیم تو جاده هراز، وسطش بزنیم کنار، روی کاپوت ماشین سفره ی صبحونه بذاریم و به بخار بلند شده از لیوانمون نگاه کنیم و تا بُنِ جان هوا رو نفس بکشیم؟

با دیدن این فیلم اولین سوالم این بود که این دختر مگه تنها رزیدنت سالِ یک اونجاست؟ مگه نمیگه فلان اینترن کشیک اضافه خورده؟ پس چرا از اون سالن هیچ صدایی بیرون نمیاد؟ چرا کسی از رزیدنتا یا اینترنا حتی آروم، حتی در حد همهمه و زمزمه تاییدش نمیکنه؟
چرا یطوری‌ان انگار این دختر از فضا اومده و تعریفش از قوانین کاری نسبتا "نرمال" چیز دیگه اس؟
چرا به قول مثال خودش, انگار شنونده‌ها اعراب جاهلی‌ان و این دختر پیامبری مبعوث شده؟

• باشه اینجا چون "شجاعت" تحسین برانگیزه و خدا میدونه که بعد از این چه رفتارها، فشارها و ابیوزهایی منتظر این دختره!

ضجه‌های نیمه شب وقتی به اضافه وزن حاصل از اینترنی فکر میکنم!

خوش به حال تون اگر لاغرین...

حسم شبیه فردای کنکوره.
نمیدونم قراره با این خونه و اتاق بهم ریخته ای که هر گوشه‌اش رو که دست بزنی کتاب و جزوه میریزه بیرون، با تَگ و مُهر اینترنی، ملافه و پتوهایی که بیشتر از یکسال اومدن پانسیون بیمارستان و برگشتن، با بطری آب، مرطوب کننده مخصوص کیفِ کشیک، با کتابچه معاینات بالینی باربارا که یادگار ترس روزهای اول کشیک هامه و گوشه این کیف موندگار شده، با هرخورده ریزی که چپوندم اون تو و هیچ استفاده‌ای نکردم، با انبوه روپوش‌هایی که با هربار چاق و لاغر شدن خریدم که احساس کنم نه هنوزم خوشتیپم، حتی با لباس گرمی که صرفا برای بیمارستان و پوشیدن روی روپوش های کثیف کنار گذاشته بودم و با خودم که تمام هویت و توانمدی‌ها و بلد بودن‌هاش تا همینجا و همین مسیر بود چیکار کنم؟
واقعا این مسیری که یه روزی فکر میکردم غیر ممکنه به آخر برسه تموم شد؟ دیگه لازم نیست بعد از کشیک بودن تا 4 صبح توی اورژانس, جنازه‌ام رو که آرزوی مرگ داره 8 صبح به مورنینگ و راند برسونم؟ دیگه آخر هیچ ماهی امتحانی منتظرم نیست؟ دیگه هیچ گروه و هم گروهی‌ای وجود نداره تا پُست کشیک‌ها, قبل و بعد کلاس‌ها, نیمه شب کشیک‌ها راه بیفتیم کافه و رستوان بریم، ساندویچ کثیف بخوریم، بام شهرو بارونی ببینیم؟
تموم شد؟ واقعا تموم شد؟

29 دی ماه 1403

من یادم نمیاد چطور باید خندید که انعکاس بال زدن پروانه های توی قلب، سر ریز بشه از چشم ها. یادم نمیاد؟ نمیدونم شاید هم اصلا بلد نبودم.

کشورم, تمامِ سال‌های جوانی مرا دزدیده بود
و دیگر هیچ کشوری نمی‌توانست آن را به من پس بدهد.

قریب به 90٪ تجربه زیسته و دیده من به عنوان جوان ایرانی اینکه هرمشکلی برای این موجود در واقع 2 مشکله:
1- موضوعِ اصلی
2- خانواده ایرانی.

گاها دیده شده مورد دوم حتی از مورد اول هم پیشی میگیره!!

بعد چند روز داشتم کانال سابود رو میخوندم، یه لایه‌ی کمرنگ و گرمی از اشک چشامو پوشوند، سریع قورتش دادم. ولی بله خانم سابود، توی همون بحبوحه‌ی ورود به دانشگاه چشمامون یه نوری داشت عجیب و بله فکر میکردم دیگه هیچوقت اونقدر ذوق و شوق نخواهی داشت ولی بعد دیدم که بله خانم یاسمن راست میگه و گاهی کسی رو جایی، زمانی و مکانی و در بحبوحه‌ای از ناامیدی ملاقات میکنی یا اتفاقی جایی زمانی و مکانی در بحبوحه‌ای از ناامیدی رخ میده که میفهمی میشه باز هم همونقدر ذوق و شوق داشت.

از معاشرت باهاتون لذت بردم.
پیام ها پاک شدن.
و شب به خیر بچه ها?