اوه خدای من
چقدر واژه ! چقدر قلم... چقدر دوستان نویسنده.

محبوبِ دوست داشتنی من ، دیگر نمی دانم چقدر تورا با جانم دوستت داشته ام و چقدر از هم دور شده ایم.
اگر فاصله بین ما را نقاط جغرافیایی نمایان می کرد ، من اکنون باید درون زمینِ آدم ها گیر افتاده بودم و تو چون ستاره ای در دور دست ها می درخشیدی . امروز مقابل خانه ای ایستادم که تورا در آن دوست داشتم؛ گوشه گوشه اش به من روزهایی را نشان می‌داد که با تو می زیستم و خیابانی که شب های سرد در آن پرسه می زدیم، برای ثانیه هایی "نگاه و لبخند".
  هیچ‌چیز از جهان بیرونی وجود نداشت، اما رنگ‌ها محو شده اند و تنها سایه‌هایی باقی مانده اند که یکی منم و دیگری تصور دوست داشتنِ تو، که در تاریکی ها مرا به آغوش می کشد .
نمی دانم چطور بگویم که باور کنی این منِ رنجیده و غم نوش جان کرده، راضی به این حال نبودم . نمی دانم تورا به دست کی سپرده ام و خودم به که تعلق می یابم.
کاش کلماتم می چرخیدند، کاش دستانم زخم نبود
کاش در خیابانِ مقابل خانه ام انقدر تنها نبودم و کاش خیال تو مرا راحت می گذاشت .

#درباره‌آن‌نامه‌پیدا‌شده
#ساره

«اگر به تو بگویم دست کم شانزده ساعت از هر بیست و چهار ساعت را در عالم خیال با تو حرف می‌زنم باید باور کنی. اگر به دفعات نامه نمی‌نویسم از سر بی‌میلی نیست، بلکه به خاطر آن است که نمی‌دانم چگونه باید با رعایت حد و مرز‌ها بنویسم.»

اما تو باور کن که هر چقدر این غم عذابم میدهد دوستش میدارم

«من برای آنکه چیزی از خود به تو بفهمانم، جز چشم‌هایم چیزی ندارم.
چشمانی که در انتظار تو هستند، چشمانی که برگ ریزان پاییز و سرمای زمستان را به نظاره نشستند»

ما بارها خداحافظی کردیم و همدیگر را رها کردیم در میان هیاهوی زمین و آدم های غریبه ی ساکن آن که زیستن را نیاموخته بودند و به مرگ ابدی دچار بودند؛
اما ترک شدن آن جا بود که خدانگهدار نگفتیم و بعد از آن فقط رفتیم.
#ساره

رخساره، من از این جا می روم سال های بعد از امسال و نمیدانم تو چه مدت بعد از من، خواهی ماند.
این جا آزادی را از زن ها می گیرند تا مردانگی هایشان به خطر نیوفتد،
و اگر اینطور شد سر آن هارا زیر آب می کنند؛ برای حفظ آبروی ظاهری و ادامه دادن دولتشان و نگه داشتن این بازار لجن.
میخواهم توهم این جا نمانی.. من میروم و تو بعد از من بیا.
-نامه های کوتاه به جا مانده برای رخساره.
18ژوئن2024

#ساره