روزای دیگه در مورد این تنهایی بیشتر حرف میزنیم🌼

تو کتاب یه مثال جالبی بود که میگفت برای اینکه یکم بهتر درکش کنی اون لحظه هایی رو به یاد بیار که وسط مسیر یهو حس میکنی نمیدونی کجایی و گم شدی. اون زمان کوتاه که انگار ادمای دورت و هرکسی که میشناختی اصلا وجود ندارن و فقط تویی و دنیا.

اما تنهایی اگزیستانسیال خیلی بنیادی تر از این دوتا و اجتناب ناپذیره.
تنهایی اگزیستانسیال این حقیقته که همه ما در هستی خودمون تنهاییم. هیچکسی نمیتونه تجربیات درونی ما (مثل غم و .. )، درد، تصمیمات و یا مرگ ما رو به جای ما تحمل کنه.
این یه حقیقت گریزناپذیر و اضطراب زاست و سعی ما در انکار و سرکوب و فرار از این حقیقته که باعث خیلی از مشکلات دیگه مثل انواع دیگه تنهایی میشه.
یکی از سخت ترین چالش هایی که هر انسانی باهاش مواجه میشه پذیرش همین حقیقته، که در نهایت، در هستی خودمون ما تنهاییم. هرچقدر هم که رابطه عمیقی با دوستان و عزیزانمون داشته باشیم.

این مدل رفتار یکی از رفتارهاییه که شما رو به سمتی سوق میده که حتی یهو میبینین مادر/پدر اون ادم شدین.
جدای از مبحث بالا، هر زمانی که تو رابطه نقش خودتون رو گم کنین حتما به خودتون و رابطه اسیب میرسه.
همیشه بهتره برگردین به روابطتون نگاه کنین و مطمئن بشین که نقشتون رو گم نکردین.
شما مادر دوستتون، خواهر/برادرتون ، والدتون یا پارتنرتون نیستین، شما تراپیست کسی نیستین و ...
هر کسی در نقش خودشه که میتونه روابط سالم رو تجربه کنه.

تا حالا شده توی یک رابطه عاطفی حس کنین، وظیفه تصمیم گیری و مدیریت رابطه گردن شماست؟
اینکه طرفتون انگار اصلا نمیدونه چی میخواد. هی جملاتی مثل "نمیدونم"، " تو بگو چیکار کنم"، "تو بهتر بلدی" و ... ازش میشنوین و از یه جایی انقدر خسته میشین که میخواین هیچکاری نکنین، حتی به قیمت از بین رفتن رابطه.

یالوم توصیفی از این رابطه و افراد داده :
《کسانی که هیچ نظر میل و اشتیاقی که از آن خودشان باشد ندارند، طفیلی خواسته‌های دیگران می‌شوند و این دیگران در نهایت حوصله‌شان سر می‌رود، شیره‌شان کشیده می‌شود و یا از اینکه مجبورند خواسته‌ها و تصورات آنها را تامین کنند خسته می‌شوند.》

شاید اسم "سندروم آشیانه خالی" به گوشتون خورده باشه.
این وضعیت زمانی اتفاق میوفته که فرزندان خانواده خونه رو به دلیل ازدواج ، تحصیل ، کار یا ... ترک میکنند.
این حالت میتونه بعضی از والدین رو به شدت مضطرب یا افسرده کنه. مثلا یالوم یک مادر رو مثال زده که بعد رفتن فرزندش به دانشگاه و بعد بدرقه ش تو فرودگاه دچار حمله اضطرابی شده و این مشکل ادامه دار شده.
علتش میتونه این باشه که مادر سالها اعتماد بنفسش رو براساس کاراییش به عنوان مادر و یک زن خانه دار حفظ کرده و حالا دیگه نمیدونه باید چجوری خودش رو ارزش گذاری کنه. روال همیشگی و ساختار زندگیش تغییر کرده و سرچشمه اعتماد به نفسش رو از دست داده.
انگار که مادر بودن تمامی هویت و علت وجودش بوده.
به بیان دیگه دچار این بحران شده که " اگه مادر نباشم پس من کیم؟"

من حرفه ای که انتخاب کردم نیستم. اگه کسی میگه روانشناسا فلانن نباید حس کنم مورد حمله شخصی قرار گرفتم.
من اسمم نیستم ، اگه کسی مسخره ش کرد به معنی حمله به خود من نیست و اصل من مورد تهدید قرار نگرفته.

یالوم میگه اضطراب زنگ خطریه که هشدار میده هستی مستمر فرد مورد تهدیده.
حالا مشکل اینجاست که فرد روان نژند انقد امنیت روانی ضعیفی داره که محدوده دفاعیش خیلی گسترده تر از حالت عادیه و در واقع نه تنها از جوهره و اصل خودش دفاع میکنه بلکه تهدید هرررچیزی که بهش نسبت داشته باشه (کار ، آبرو، نقش ، مهارت جنسی ،توانایی ورزشی و ...) هم باعث میشه همونقدر واکنشی شدید نشون بده.
وضعیتی مثل اینکه " من شغلمم" یا " من با جذابیت جنسیم یکیم" که کاملا اشتباهه.

یک قانونی در زندان ها هست که نگهبان ها تحت هیچ شرایطی اجازه ندارن با زندانیا رابطه داشته باشن حتی اگه خود زندانی رضایت داشته باشه یا پیشقدم شده باشه.
علتش هم اینه که این دو نفر در یک جایگاه برابر نسبت به هم قرار ندارن. و حتی اگه خوداگاه و هوشیارانه نبوده باشه اما به صورت ناخوداگاه تاثیرش رو میذاره.
به هر حال اون زندانبان هرچقدر هم ادم خوبی باشه در مقایسه با زندانی در جایگاه قدرت قرار داره.

این مورد درباره خیلی از روابط میتونه صدق کنه.
برای مثال همین مورد اخیر که شاید به گوشتون خورده ، درمانگر به نظر من حتی بعد پایان درمان نباید با مراجعش وارد رابطه بشه.
چون این دو نفر در جایگاه برابری با هم اشنا نشدن و شناخت و احساسات شکل گرفته شون از هم با یک رابطه سالم که دو فرد از اول به قصد شناخت و اشنایی دو طرفه وارد رابطه میشن متفاوته.
در طی چندین جلسه یکی از این دو نفر از عمیق ترین حس ها و ترس هاش حرف زده (چیزهایی که شاید هیچوقت به پارتنرش نخواد بگه یا بهتره که نگه) ولی طرف مقابل نهایتا چندتا اتفاق مشابه رو مثال زده و در ۷۰ درصد از تایم جلسه شنونده و گیرنده اطلاعات بوده و تحلیل میکرده.

استادم میگفت اگه میخواین دوستی هاتون پابرجا بمونه همدیگه رو تحلیل نکنین ، چجوری رابطه عاطفی سالم با مراجع رو توجیه میشه کرد؟