احساس می‌کنم روابط پیچیده‌ی دانشگاهی رو از چیزی که هست هم پیچیده‌تر می‌کنم من.

ارومیه یجا داره به اسم خوشاکو. از این ۲۴۷ نفر اینجا یحتمل ۲۰۰ نفرتون حداقل بدونید کجارو میگم. مثلا پیست اسکی عه در واقع. یه پیست اسکی قدیمی و قراضه. یدونه ساختمون استوانه‌ای هم اون وسط کاشتن، مثلا بوفه است. از هجوم سرما خواستی فرار کنی میری اونجا. کلیت ماجرا از این قراره ولی اگه بخوای یکم ریزبین‌تر بشی خیلی جای بامزه‌ای در واقع. به قول بنده‌خدایی زمستون کلا اختلاف طبقاتی رو خیلی بیشتر تو چشم میکنه. تو خوشاکو هم این اختلاف طبقاتی قشنگ فاحشِ. فکر کن با یه چیز فنس مانند اونجا رو جدا کردن. بالا برای بچه‌های بالا، پایین برای فقیر فقرا‌ها، اصلا اونایی که دستشون به دهنشون میرسه. مرفع‌های بی‌درد در رنگی‌ترین حالت‌های ممکن، با لباس‌های ضد ضربت، بدون اینکه ذره‌ای سرما حس کنن در چسی‌ترین حالت کل فصل زمستان، بدون توجه به لوکیشن داغون منطقه با تصور بهترین پیست‌های اسکی کل سطح جهان اونجا حاضر میشن، آویزون آسانسور‌هایی که اسمشون نمی‌دونم میشن و میرن بالا. شیک، مجلسی و فیگوراتیو پایین میان؛ استوری‌های اخر هفته رو می‌گیرن و در کمال آرامش صحنه رو ترک می‌کنن. در سمت دیگه‌ی ماجرا درست پایین فنس‌ها یک گله انسان، دسته به دسته با تویوپ‌های گنده و تمپوی بالا در حال فعالیتن. این قشر از جامعه که اکثرا متشکل از دو رنج سنی با اختلاف سنی زیاد ‌ان. فرزند‌ان خانواده‌ها و پدر و مادرهای اسیر شدشون هستن. از سرما یخ زدن، لباس‌هاشون خیسه، صورتشون سرخ ولی لبخندهای همه‌شون بنا گوش در رفته‌اس. تا چشم کار می‌کنه آدمه. همه عربده زنان، از رو سر و کول هم، با فریاد و جیغ‌های بنفش به طور همزمان و بدون هیچ قاعده و قانونی با سریع‌ترین و بیشترین سرعت ممکن از کوه پایین میان که چه عرض کنم؟ میرن ته دره. درحالی که از فرت سرما نفسشون بالا نمیاد و به سختی دارن بین برف‌ها با ارگان‌های منجمد حرکت می‌کنن یه تویوپ گنده‌تر از هیکل اجتماعشون و هم دارن پشت سرشون از شیب تند کوه بالا می‌کشن و نفس نفس میزنن. انقدر شاد، مشغول و درگیرن که چیزی جز ادرنالین حال حاضر صحنه رو هم حس نمی‌کنن. و حالا جالب‌ترین قشر جامعه. قشر عقب‌مونده، دیوانه و عاشق. یعنی کوهنوردها. اینارو خدا زده خودشونم نمی‌دونن اونجا دارن چیکار می‌کنن. آروم و‌ شمرده‌شمرده قدم برمیدارن و با هر قدم یکبار دیگه از خودشون میپرسن که اینجا چیکار دارن. چشم راستشون در حسرت اسکی سوارها، چشم چپشون در حسرت تویوپ سوارهاست. دلشونم پیش تخت‌خوابشونه. ولی با هر نفس سخت و سوزناک مصمم‌تر میرن به سمت قله. هیچکی به اندازه‌ی اون کوهنوردها به هدف و مسیرش شک نکرده، هیچکی هم به اندازه‌ی اون کوهنوردها مسیر و هدفی که بهش مشکوکه رو تاا ته نرفته.

مثل شب اردو دلم می‌خواد زودی فردا بشه.
فقط ت*م ذوق کردنم ندارم. میترسم جلوجلو ذوق کنم کنسل شه. ولی بعد مدت‌ها واقعاااااا هیجان‌زده‌ام برا برنامه فردا.

من حوصله‌ام سر رفته.
من دلم نمی‌خواد درس بخونم.
من نمی‌خوام امتحان داشته باشم.

واگذاری #امداد
سلام بچها
شهر: ارومیه
نژاد DSH
من این دوتا بچه رو امروز از وسط خیابون پیداشون کردم خیلی کوچولوان و نزدیک بود یکی رو ماشین بزنه
برداشتم آوردمشون داخل اما اصلا شرایط نگهداریشون رو ندارم خونه نمیتونم به هیچ وجه ببرم و تو کافه هم شرایط موندنشون نیست به هیچ وجه چون اگه بیان ببینن پلمپ میکنن
از شرایط سلامتشون خبر ندارم اما یکی به نظر کاملا سالم و سرحال میاد و اون یکی که از جثه یه مقدار کوچیک تره یه کوچولو فقط موهای روی دستش ریخته و مشکل دیگه ای نداره
یکی به نظر پسره و یکی دختر
واقعا ممنون میشم اگر کسی شرایطش رو داره سرپرستیشونو قبول کنه یا حداقل تا زمانی که سرپرست پیدا کنن مواظبشون باشه
خیلی طفلین اگه تو خیابون بمونن صددرصد یا میرن زیر ماشین یا میمونن تو موتور ماشین
شماره تماس
09024165653
آیدی تلگرام
@lacunaa7

خیلی عجیبه؛ کسایی میشناسنم که خودم نمیشناسمشون.?
منظورم بیشتر از چیزی که تو چنل از خودم میزارم.

یک اتفاق خیلی بد افتاده
اونم اینکه موفق شدم
صبح‌ها دیر از خواب بیدار بشم
چند روز اول خیلی خوب بودا
الان ولی دلم قبلمو می‌خواد؛
اینجوری تایم کم میارم.?

شبیه توریستا بودم امروز?