من از رویاها دور، به واقعیت نزدیکم.

گاهی میام می‌نویسم "روحم دیگه نمی‌کشه" نمی‌فرستم پاک می‌کنم. گوشی‌و می‌ذارم کنار چشمام‌و می‌بندم تک تک اتفاقات‌و مرور می‌کنم. خستگیِ نفوذ کرده لا به لای استخونام‌و نوازش می‌کنم، برای غصه های توی دلم لالایی می‌خونم، چشمام‌و باز می‌کنم و آروم زمزمه می‌کنم: تموم می‌شه، تموم می‌شه.

اخیرا با یه غم نگفتنی جدیدی درگیرم، مخفی شده زیر پوستم‌و دائم در حال حرکته! هیچ تصوری ازش ندارم اما می‌تونم حدس بزنم از کجا نشأت میگیره. غمی که سال‌ها ازش رنج می‌برم داره بال و پر جدیدی به خودش می‌گیره!

وقتایی که حرف کم میارم تو باهام راه بیا.

احتمالا اگه کلمات رو نداشتم مدت‌ها قبل بدن بی‌جون غمباد گرفته‌م رو یه گوشه‌ی خونه پیدا می‌کردن!

سوالی که از خودم دارم اینه که چرا اینقدر عجله داری؟ به کجا میخوای برسی با این همه سرعت؟ اون‌قدر از امن بودن مسیرت مطمئنی؟ اصلا تو چه زمانی وقتی این همه عجله کردی نتیجه اون جوری شد که می‌خواستی؟ دندون رو جیگر بذار، یکم سرعت‌و کم کن، بذار با آرامش پیش بری، این‌جوری روحت هم دیگه سرگردان نمیشه‌.

هرچیزی که یه طرفش منم ولی اون طرفش تو نیستی، فقط وقتم‌و تلف می‌کنه.

یه صبر از من مونده بود، اونم تو ازم گرفتی.

خیلی وقته توو مسیرم، فقط نمی‌دونم کِی می‌رسم.