به شبح(اینجا) که فکر می‌کنم، گاهی دلم می‌گیره. انگار که اونقدر که باید به چیزی که می‌تونست برسه نرسید، چیزی که باید می‌شد و حقش بود بشه نشد. قصور از منِ تنبل و بی‌مهری سایرین این فضاست. من اونقدر زور نداشتم که اینجارو اونجوری که روز به روز توی چنلای مختلف ردشو ببینید اداره کنم و دیگران هم اونقدر از من و اینجا خوششون نیومد که بخوان معرفیش کنن یا دلشون بخواد داخلش عضو باشن.
نه شکایتی هست و نه گلایه‌ای. صرفا اینجا هم مثل خودم تکه‌ای مغموم و به دور افتاده‌ست از هم‌رده‌گان خودش. چه‌بسا بهتر و عمیق‌تر اما دور و نادیدنی. کوبنده‌تر بگم، دوست نداشتنی.

(در آینه نگاه می‌کند)
ای احمق.

@GHOSSTEEN
@somewheretoshare

انقدر که این شهر ماشین داره، جاده و راه برای رفتن نداره. اکثرا هم بومی نیستن.

این ترافیک‌های اخیرِ رشت شکنجه‌ست.
لذت و خوشی بارون رو حروممون کرد.

در ایران اگر در رشته‌های علوم انسانی تحصیل می‌کنید، چند لیتر آب به علاوه‌ی چند کیلو هندوانه میل کنید و پرفشار بشاشید در هرچه که سعی دارند به شما یاد بدهند، که همان را هم نمی‌توانند.
بعد، خودتان بروید گلیم موردعلاقه‌تان در حوزه‌ی مربوطه را از آب بیرون بکشید.
با خواندن، کنجکاو شدن و عمیق گشتن.
بعد میتوانی شاش‌ات را حواله‌ی چیزهای مهم‌تر و عمیق‌تری کنی. برای مثال، یونگ و رویکرد روان‌تحلیلی‌اش.

رشت تو قرار بود بارون بباری این آفتاب چیه دیگه آخه...

سریال the bear در به نمایش کشیدن آشوب فوق‌العاده‌ست. جوری که با تک تک سلول‌هات خشم و به‌هم ریختگی و سرگردانی رو هنگام دیدن بعضی قسمت‌ها حس می‌کنی. برای اولین باره که چیزی که شخصا در ذهنم تجربه می‌کنم رو در یک مدیوم هنری/تصویری می‌بینم. به شدت پیشنهاد می‌کنم…

به قسمت های پایانیِ سریالِ The Bear نزدیک می‌شم و عمیقا دلم نمی‌خواد تموم بشه. جز به جز سکانس‌های این شاهکار، یک اثرِ هنریِ درجه یک بود.

این تصویر برای من حس نقطه‌ی امن، آرامش و زندگی داره. زیباست، بسی زیباست.