در حصار دستانت، من در اوج آزادی‌ام.

[تا قیامت دلِ من گریه می‌خواد.]

کاش اگر به غَم مبتلا شدی، دستی باشد که دست‌هایت را بگیرد و مرهم شود.

زندگیِ من همانند نقاشی نیمه کاره‌ای بود، سرد، بی‌روح، بی‌رنگ.

[شادی، کنار آمدنِ با غم است.]

گفت: مرا هنگام شنیدن چشمِ من داریوش به یاد بیاور.

«کسی ندید در دل شوریده‌ام چه طوفانی‌ست.»

[آروم، دلنشین، برایِ شب.]

[گریه می‌گوید؛
حال دلم را گرچه می‌دانی.]

نگاه کن گیاه‌وار برهنه‌ام
هیچ کجای تنم روئیدنی نیست
مگر، فریادم.