رقصیدن یعنی بداهه بودن. طوری که انگار ریتم موجه، و ما موج‎سوار. طوری که انگار ریتم داره مارو هدایت می‎کنه و ما در لحظه تصمیم می‎گیریم باهاش حرکت کنیم. به هر سو که باشه. اون یک پریِ رقصنده‌ست.

و تمام این‎ حرف هارو زدم که بگم یونیکس همچین جاییه. آدم‎هایی توش حضور دارن که امید آینده هستن. اون ها تغییر دهنده‎ان. به قولی اگر ما دست‎های یک‎دیگر رو نگیریم و تغییر ایجاد نکنیم و زیست و زیستن رو برای هم با کیفیت‌تر نکنیم، هیچ دستی از بیرون برای کمک به ما دراز نمی‎شه. ما فقط هم رو داریم. من به عنوان یک شاهد بخش کوچکی از سختی‎هایی که کمیل و نیک‎آ و بارمان کشیدن رو دیدم و از خودم پرسیدم"اگر من بودم با وجود این همه مشکل باز هم روی انتخابم مصمم می‎بودم؟". زحماتی که ثمین کشیده و مابقی بچه‎هایی که هنوز هم دارن تلاش می‎کنند که آینده رو باهم تغییر بدیم. دنیا اگر قرار باشه تغییر کنه، ما باید تغییرش بدیم نه دستی از بیرون که هرگز وجود نداشته. پس از دستش ندید.

و درباره‎ی طاهری، اون "آقا معلمی" هستش که من همیشه بهش امیدوارم. چون قراره امید دانش‎آموزانی باشه که در این سیستم و الگوریتم معیوب تحصیل می‎کنند و فشار روانی بالایی بهشون تحمیل شده. اون یک دبیر فوق‎العاده‎ست. اون معلم واقعی به همون معناست که باید باشه. اگر دانش‎آموز بودم و توان انتخاب داشتم،با شوق سر کلاس‌هاش حاضر می‌‎شدم. چون اون معلمی هستش که دانش‎آموزها برای اومدنش سر کلاس،روزهای هفته رو می‎شمرن. اون یک راه نجاته.

تقریبا تنها 2️⃣ روز به باز شدن دروازه‎های هاگوارتزِ ما باقی مونده و هی! باید تند و تیز باشید که از ثبت‎نام جا نمونید چون ظرفیت محدوده.

کجا آواز تابستانه بشنوی؟ معلومه، یونیکس.
کجا ثبت‎نام کنی؟ معلومه، یونیکس.
کدوم کلاس رو برداری؟ معلومه، کلاس‎های یونیکس.

کاش هر روز صبح سر صف بیای برامون بخونی...

حالا شما این‎کارو رو نکنید ولی من خیلی استریلیزه انجامش دادم و حواسم بود. گوشتون عفونت می‎کنه.

ثمین بعد از اینکه بهش گفتم یک روز که دلم می‎خواست گوشمو سوراخ کنم، جمعه بود و من خودم برداشتم گوشم رو سوراخ کردم:

Is everything immortal?