#ویسواوا_شیمبورسکا
...امروز، وقتی کسی در حضورِ من
اسم تو را بلند گفت
طوری شدم که انگار گلِ رُزی از پنجره‌ی باز
به اتاق پرت شده باشد.

بخشی از شعرِ «هیچ چیز دوبار اتفاق نمی‌افتد»
کتابِ «آدم‌ها روی پُل‌»

#مولانا

چه دانستم که این سودا مرا زین‌سان کند مجنون
دلم را دوزخی سازد، دو چشمم را کنَد جیحون

چه دانستم که سیلابی مرا ناگاه برباید
چو کشتی‌ام دراندازد میان قُلْزُمِ پُرخون

زند موجی بر آن کشتی که تخته‌تخته بشکافد
که هر تخته فروریزد ز گردش‌های گوناگون

نهنگی هم برآرد سر‌، خورَد آن آبِ دریا را
چنان دریای بی‌پایان‌، شود بی‌آب چون هامون

شکافد نیز آن هامون‌، نهنگِ بحرفرسا را
کشد در قعر ناگاهان به دست قهر، چون قارون

چو این تبدیل‌ها آمد نه هامون ماند و نه دریا
چه دانم من دگر چون شد؟
که «چون» غرق است در «بی‌چون»

چه دانم‌های بسیار است لیکن من نمی‌دانم
که خوردم از دهان‌بندی در آن دریا، کفی افیون

▫️غزلِ شماره‌ی ۱۸۵۵
▪️دیوان شمس

#حافظ

دیدم به خوابْ دوشْ که ماهی برآمدی
کز عکس روی او شب هجران سر آمدی

تعبیر رفت «یار سفرکرده می‌رسد»
ای کاج هر چه زودتر از در درآمدی

ذکرش به خیر ساقی فرخنده‌فالِ من
کز در مُدام با قدح و ساغر آمدی

خوش بودی ار به خواب بدیدی دیار خویش
تا یاد صحبتش سوی ما رهبر آمدی

فیض ازل به زور و زر ار آمدی به دست
آب خِضِر نصیبه‌ی اسکندر آمدی

آن عهد یاد باد که از بام و در مرا
هر دم پیام یار و، خطِ دلبر آمدی

کی یافتی رقیب تو چندین مجال ظلم؟
مظلومی ار شبی به در داور آمدی

خامان ره نرفته چه دانند ذوق عشق؟
دریادلی بجوی، دلیری، سرآمدی

آن کو تو را به سنگ دلی کرد رهنمون
ای کاشکی که پاش به سنگی برآمدی

گر دیگری به شیوه‌ی حافظ زدی رقم
مقبول طبع شاهِ هنرپرور آمدی

@isaghaffari

بخشی از کنسرت سمنان
تریو + یک
@isaghaffari

یادگاری‌های دیگری از کنسرت سمنان
با اعضای گروه و مهدی امامی عزیز

یادگار کنسرت سمنان
۲۰ دی ماه ۱۴۰۳
تریو+یک
@isaghaffari

شعری از
#علی_باباچاهی

به بازآمدنت چنان دلخوشم
که طفلی به صبح عید
پرستویی به ظهر بهار
و من به دیدن تو
چنان در آینه‌‌ات مشغولم
که جهان از کنارم می‌گذرد
بی آن که سر برگردانم.

در فصل‌های خونین هم می‌توان عاشق بود
به قُمریان عاشق حسد می‌‌ورزم
که دانه بر می‌‌چینند
و به ستاره و باران
که بر نیمرخ مهتابی‌‌ات بوسه می‌‌زنند
و به گلی که با اشاره‌‌ی تو می‌‌شکفد.

در فصل‌‌های خونین هم می‌‌توان عاشق بود
مگر از راه دَررَسی
مگر از شکوفه سر بَرزَنی
مگر از آفتاب درآیی
وگرنه روز
تابوتی است بر شانه‌های ابر
که ما را به افق‌های ناپیدا می‌‌سپارد
و عشق آهوی محتضری‌ست
که سر بر شانه‌های باران می‌‌گذارد!

بیا
با اندامی از آتش بیا
و جلوه‌ای از آذرخش
هیهات
من کجا باز بینمت ای ستاره‌‌ی روشن
که بی تو تا شبگیر پیر می‌‌شوم
چندان که بازآیی
ستاره‌ها همه عاشق می‌‌شوند
و جوانی در باران از راه می‌‌رسد.

@isaghaffari