به مناسبت روز پدر

پدر در قوام‌یافتن روان انسانی - برخلاف مادر که واجد نقش خاستگاهی است‌ و سخن گفتن از آن، به‌مراتب دشوارتر است - چهرهٔ شفاف‌تری دارد. پدر تا آنگاه که همچون یک ایده یا تصویرِ نمادین، پدری می‌کند، (و نه در مقام خودبودگی انسانی‌اش) افقِ قدرت است. افقی که کودک را از همان آغازین مواجهه، هم از حیث اینکه به مادر به‌مثابهٔ ابژهٔ ممنوعه، سخت چسبیده است، تهدید می‌کند و هم اینکه با بخشیدنِ پاداش‌هایی در إزای برخی کردارهای سازگار با اسلوب و قوانین افق قدرت، همچون قانون مبادله، کودک را برای ماندن و توسعه‌یافتن تشویق می‌کند.

اما نکتهٔ اساسی آن‌جاست که همواره تصویر ایدئال پدر که خصایص نا_انسانی دارد، بر‌ روی یک انسان گوشت‌‌وپوست‌‌وخون‌دار فرافکنی می‌شود، و در اثر عجزِ طبیعیِ ارگانیسمِ انسانی از بازتاباندنِ کامل تصویر ایدئالِ نا_انسانیِ پدر، تصویر خدشه برداشته و ورود کودک به افق قدرت با چالش‌های بنیان‌برافکن همراه می‌شود. هرگونه گسست از واقعیت و غوطه‌خوردن در رؤیاها، و یا زمین‌گیر شدن در باتلاق واقعیت، ضعف در اعتماد‌به‌نفس، و یا افراط در خودشیفتگی، ضعف در خودابرازگری، و یا زیاده‌روی در خودنمایی، ضعف در پذیرش هزینه‌ و بهای هر عمل به عنوان یک‌ سمت از مبادله، و یا ریخت‌وپاش بی‌دلیل و خطرناک انرژی، ضعف در تاب‌آوریِ فشار نیروهای ساطع‌شده از سوی جامعه، و یا میل به ابژگی‌کردن برای آن نیروها، و بسیاری دیگر از این ضعف‌ها و جبران‌های ناهشیار افراطی، که عمدتاً متعلق به سوژهٔ قدرت و عرصهٔ عملی حیات است، ریشه‌ در رابطه‌‌های مخدوش با پدر دارد.

مواجهه با پدر و تنظیم مجدّد نسبتِ خویش با این تصویر ایدئال، که همواره و پیشاپیش بر روی یک ارگانیسم گوشتی، فرافکنی شده‌است، بنیادی‌ترین عنصر قوام‌بخش روان و همچنین بنیادی‌ترین عامل راهگشا برای توسعه در افقِ قدرت و حیات عملی به شمار می‌رود. همچنین بخوانید:
سقوط در خودشیفتگی
دربارهٔ اضطراب
@SEPIIDESAR

@SEPIIDESAR

@SEPIIDESAR

@SEPIIDESAR

هنگامی که کانت با هدف مرزنهادن بر شناخت انسانی، حقیقتِ حاق واقع را ناشناختنی توصیف کرد، به طبع اندیشمندان پس از خود، چندان خوش نیامد. بدین‌ترتیب، جنبش بزرگی در ایدئالیسم آلمانی به راه افتاد تا بر این شکافِ ابدی شناخت و واقعیت، فائق آیند. غافل ازاینکه کانت،…

هنگامی که کانت با هدف مرزنهادن بر شناخت انسانی، حقیقتِ حاق واقع را ناشناختنی توصیف کرد، به طبع اندیشمندان پس از خود، چندان خوش نیامد. بدین‌ترتیب، جنبش بزرگی در ایدئالیسم آلمانی به راه افتاد تا بر این شکافِ ابدی شناخت و واقعیت، فائق آیند. غافل ازاینکه کانت، با محدود کردن شناخت، به ابعاد دیگری از هستیِ انسان، چنان توسعه‌ای بخشید که قادر باشد، نامتناهیتِ حاقِ امر واقع را در خویش به تجربۀ عملی و زیباشناسانه درآورد. اما روانِ حریص، جز با بی‌مهارکردن شناخت، قادر نبود خود را به سرمنزل رضایت برساند.

سرآمد این جنبش حریصانه، هگل بود که با یگانه‌انگاشتنِ ابژه و سوژه در وحدتِ سنتتیک خود در قالب نظامی از پدیدارشناسیِ استنتاج‌های ضروری_هستی‌شناختی، تلاش کرد، بازپس رؤیای شناخت نظریِ مطلق را در تاریخ اندیشه زنده کند. او با تأکید بر وحدتِ سنتتیک اندیشه و هستی که توأمان، تعینات متکثر را نیز در خویش دارد، حقیقت را به‌مثابۀ "ربط" صورتبندی کرد.

فارغ از اینکه آیا حقیقت، تن به چنین صورتبندی‌های روش‌مند می‌سپارد یا نه، باید این پرسش دشوار را مطرح کرد، که تعبیرِ حقیقت به‌مثابۀ "ربط" تاچه‌اندازه به مهم‌ترین ضابطۀ پدیدارشناسی هگل که بنا بود تنها حیثیتِ استعلایی و ضروری گام‌های تفکر را پی بگیرد، وفادار مانده‌است؟
@SEPIIDESAR

خب خب ....
با این همه مقدمه و مؤخره بالأخره مطلب آخر اینکه فردا برید رأی بدید تا در این جا‌به‌جایی بسیار مهمِ قدرت در ایران، اندک سهمی داشته باشید?

پیروزی پزشکیان، به معنای آغاز نابودیِ جبههٔ پایداری و امید برای تغییر سیاست‌گذاری‌های کلان در سال‌های آینده است.
و پیروزی جلیلی، به معنای آغاز جدیدی برای جریانِ رادیکالیسم مذهبی در ایران و امتداد آن تا چهل سال آینده با رهبریِ احتمالاً آیت‌الله میرباقری است.

موفق باشید.