به قول خاله جان، این زندگی اگه گریه ها و غصه های مارو نداشت می‌خواست چیکار کنه؟ اصلاً اسمش زندگی می‌بود؟! بعد کی می‌خواست بالشت هارو بغل کنه و با غم و غصه هاش بخوابه؟

هیچ آدمی مثل مامان نمی‌شه. با کوچکترین گوشه گیر شدنت می‌فهمه یه چیزیت هست، سکوتت رو می‌شنوه، انگاری ندونسته همیشه می‌دونه. تو این دنیا یکی مامانا می‌تونن مارو برای همیشه دوست داشته باشن یکی خدا.

مثل این می‌مونه به هیچی فکر نکنی. ولی خب نمی‌شه که به هیچی فکر نکرد. مخصوصاً زمانی که بقیه هی بهت بگن به هیچی فکر نکن. یعنی بالاخره آدمیزاد گوشه کنار ذهنش یه چیزی پیدا می‌کنه که مشغول شاخ و برگ دادن بهش بشه. تو رادیو شنیدم آدم وقتی ۲۰ ثانیه از خودش غافل می‌شه طبیعیه. می‌گفت وقتی آدم تمرکز می‌کنه روی یک کار مشخص اگه بیشتر از چند دقیقه حواسشو جمع نگه داره یهویی حواسش چند ثانیه‌ای می‌ره و به بازیگوشی خودش می‌رسه. می‌گفت این بازیه ذهنه. ولی وقتی یهو سه ساعت از دستت در میره و نمی‌فهمی چجوری جا‌ده تموم شده، چجوری یه آهنگ تموم شده و آهنگ بعدی شروع شده اینجا دیگه ترس داره. بدجوری‌ام‌ ترس داره.

خدایا بمون برام. فردا صبح به فرشته ها بگو دم گوشم آواز بخونن، قلبم رو نوازش کنن و بیدارم کنن.

بعضی وقتا حس می‌کنم ظرف وجودیم شکسته.

می‌ترسم ذوق نویسندگیم کور بشه. ولی مامان می‌گه ذوق هیچوقت نمی‌میره.

داری به خودت نزدیک تر می‌شی.

امروز ازت راضی بودم.

ما بیدار می‌شیم تا از دست ندیم یا بیدار می‌شیم تا بدست بیاریم؟

چرا نمی‌شه شهریور‌ رو بزاریم تو فریزر؟