به‌قول سعدی: "عاقبت گرگ‌زاده گرگ شود، اگرچه با آدمی بزرگ شود."

می‌دونین، به نظرم این واقعیت داره که آدم‌ها به سمت همون چیزی که واقعا هستن، برمی‌گردن. ممکنه یک نفر بتونه برای مدتی اثری در ما بذاره که از خودمون فاصله بگیریم، به سمت خوب یا بد، اما در بیشتر موارد اون اثر در گذر زمان ضعیف میشه. و ما دوباره خودمون میشیم.
منظورم بیشتر در مورد نگاهمون به ارتباطیه که با دیگران داریم. اگر کسی سابقه‌ی تاریکی داره، در عین حال که هنوز فرصتی برای برگشتن به نقطه‌ی روشنی داره، ما باید در ارتباط‌مون با اون محتاط باشیم.

‏دیگران می‌توانستند وقایع را به مستی و شوخی بگذرانند؛ اما برای من همه چیز بیش از حد جدی بود. من همیشه همه‌چیز را بیش از حد حس می‌کردم و این استعداد بد یا خوب باعث متمایز بودن میشد.

تو پلی‌لیستش هیچی جز اشوان نیستت

فکرکنم اسنپه فن اشوانه

ماه‌ها و سال‌ها در انتظار آدمِ درست بمونید، اما حتی یک ساعت هم منتظر درست شدنِ ادمی نمونید.

وقتی آدما یهو اینجوری تغییر رفتار میدن یا به چیزی که ازت میخواستن رسیدن، یا مطمئن شدن دیگه نمیرسن

هیلدا بنظرت اینکه یکی بگه من چون نگرانم که اسیب ببینی دارم ازت فاصلع میگیرم حرف منطقی ایه؟
یا بهانس؟
اونم وقتی میدونه چقد دوسش داری

کلاس ادبیاته اینجا?