اگر قرار بر این باشد
  که من در معرض یک مرگ باشم و چشم بپوشانم
           اگر گویند تنها یکی یا آن یکی دو از سه را خواهم داشت
    یکی از سه تو باشی و
     دو آنها باشند که همیشه بودند
                  مرا بر آن دو بنمودند تا گِریَم
                          مرا بردند آنها، تا تو را بینم
                                  مرا دادند دم، هنگام پوسیدن
                                         مرا وحشت گرانیدند
در آن رویای بی آنها
مرا بودند از اول به تا آخر
مرا هشدار بودند حین هر حمق جوانیدن
مرا حیوان بمانیدند به هنگام حرامیدن
بی هنگام آنها بودند
مرا پرواز بخشیدند به وقت آن بروییدن
مرا سجاد بنشاندند به وقت هر هراسیدن
مرا بودند مرا بردند مرا دیدند مرا بودند
اما بدان
در تمام این مسیر محتاج دانستن منم
       اما این بار تویی
                فقط این بار تویی
                 شاید نه، شاید
شاید که حتما
           بگم آن دو را می‌خواهم نه تو را

شاید
اما بدان، بدان حتما
         این یکی را بدان، که حتما
که تصمیم‌گاه‌ من را
             همان آن دو گورم بخواهیدند نامیدن

-فصیح

شاید الان هم اشتباه کنیم. این چیزا هم می‌تونه آدم رو بکشه. فقط گاهی آدم یهو خوش‌شانسی میاره. مثلا توی یه شوخیِ بی‌مزه‌ی جشنِ پتو با دوستاش در حالی که چیزی نمونده که خفه بشه، به طرز معجزه‌آسایی خنده‌ش امتداد پیدا می‌کنه. توی لحظه‌ی نهایتِ لذت از بلعیدن یه گیلاس، وقتی انتظار می‌ره اون یه‌ تیکه‌ای که بد افتاده تو گلوش منجر به مرگش بشه، ناغافل یه سرفه‌ی سعادتمندانه کارو درمیاره. یا تو جاده‌ی شمال وقتی داره آهنگ موردعلاقه‌ش رو از ته حنجره فریاد می‌زنه، ماشین به حالش دستِ یاری می‌رسونه و چپه نمی‌شه. اون صبحی که شبش بهترین رویای زندگیش رو دیده و رفته به مناسبت حال خوبش توی یه کافه صبحونه‌ی فرانسوی زده، از شانس خوبش پیانو اونقدی گرون شده که تو طبقه‌ی ششم یه ساختمون نباشه که بیفته رو سرش.
یا وقتی داری غرق می‌شی و چندثانیه‌ای بیشتر به مرگت نمونده، همیشه یه امیرمهدی مهدی‌پور اونجا حاضر نیست که در هیئت یه قهرمانِ اساسی نجاتت بده.
پس گاهی هم بترس. آدم همیشه خوش‌شانسی نمیاره.

- اشکان / آبان چارصد و سه

گودِ کمرت پست و گلوی تو بلند است من گرگم و دیوانه‌ی پستی و بلندی 👄

تکنیک عموما
خودنمایی می‌کند
حین هجای دوم برزیل
اگر در سشن سوم کلاس زبان اینگیلیسی
به green گفته باشید
گیرین

از ضد نوشتارها
-آزاد

به شاخه‌ی شکسته چجوری
بگم که باد گفته ببخشید؟

-محمود طلوعی

«عصبانی»

این شعر
تکلیف مردادماه من است
حکایت پسری
که امین و آزاده را کشت
گاز خانه‌ی هاشمی را باز
و با نوک سیگار
در انتهای سطر آخر نقطه کرد
تا نونِ مصدر بودن را تلیت کرده باشد و
یه آبم روش
نوش

پسری که قابل خطرناک بود؛
با این همه
می‌نشینم پای سفره‌اش
به صرف
کشک و بوسه

-عینی

کاش میشد
فراق را
بیرون کشید از مغز و
پر می‌کرد شاید
فراموشی خلأش

کاش میشد
فراق را
خلاصه در جایی کرد
یک قاب عکس

دهن که باز میکنی
خودش نشان می‌دهد
فراق را
زودتر از همه

کاش میشد
فراق را
محصور کرد
روی کلمات
در کاغذ.

- حوس

عجیب کجا بود؟

دیدنِ من در آن حال
در حالی که قوزکرده
داشتم خاک می‌ریختم بر زمان
تا آینده‌ای را از گذشته‌ای پنهان کرده باشم
کافی بود
تا او
سبک‌سنگین‌کرده‌نکرده
هرچه دست و پا دارد جمع کند
و از من
بزند به چاک

وقتی رفت
زنبورهای‌ ملامت در گوشم خواندند:
«تو پیش بینیِ بزرگ را باختی
این هم نه

حالا آهوهای ولگرد
تلوتلوخوران در خیابان
آن روی و خوی پلنگانه‌را از تو طلب دارند
به خیابان برو
از نو قصه کن»

به خیابان رفتم
بی‌آواز شده‌بودم
قدم قدم
گوشه‌ی جایی نشستم
گریه‌ام گرفت
و چیزی در من ادامه‌ی چیزی دیگر بود

-اشکان عینی/ تیرِ سه