از یک‌ساعت قبل تا الان در تلاش بودم که بخوابم اما نتونستم، یه چای ریختم و میرم که بشینم پای درس تا جایی که چشام یاری کنن!
البته مهم تر از چشام مغزمه که باید لطف کنه و چندساعتی منو با درس راحت بذاره و خالی از فکرای دیگه باشه...

گاهی آماده‌ام همه چیزم را بدهم تا هیچ پیوندی با جهان انسان‌ها نداشته باشم.

به‌جایی خونده بودم که توی زندگی ما دو گرگ وجود داره که همیشه در حال جنگیدن با همن. یکی‌شون تاریکی و ناامیدیه، و دیگری روشنی و امید. می‌دونی کدوم گرگ برنده می‌شه؟ اونی که تو بهش غذا می‌دی. راستش این جمله‌ی قشنگیه. واسه کسی که لبه‌ی پرتگاه افتاده شاید نجات‌دهنده باشه. باعث شه لبخند بزنه و برگرده عقب از اون لبه. سعی کنه به گرگِ امید غذا بده و زندگی‌ش روشن‌تر شه. ولی می‌دونی داستان چیه؟ من دیگه لبه‌ی پرتگاه نیستم. من دقیقن توی قعر اون پرتگاه افتادم و گرگِ امید خیلی وقته کشته شده.

از ساعت ۵ صبح نوشتم و گریه کردم، ظرف شستم و گریه کردم، درس خوندم و گریه کردم، اینجا نوشتم و گریه کردم، الانم دارم مینویسم و اشکام میریزه..
همه میگن من خیلی دل‌سنگم؟ پس کو؟!

نمیدونم من اینهمه اشک از کجا میارم؟ چطور میتونم نصف روز گلو درد بشم فقط واسه چنددقیقه بغض کردن؟
چطور میتونم ساعت‌ها بی وقفه گریه کنم و کور نشم؟!

کاش همینطوری تا آخر شهریور خودمو با درس خفه کنم و نتیجه بگیرم،
البته بعدشم تا خرداد۰۳ همین روال باید پیش بره تا کلا تموم بشه...
#پارگی‌صددرصدتضمینی?

کیف کوله برای کنترل کودک نوپا.
یه جیب کوچک هم پشتش داره.
کاربردش اینه که وقتی کودک راه افتاد و باهاش رفتید بیرون، برای اینکه بچه رو گم نکنید این کیف رو براش می‌بندید و بندش دست خودتون هست تا ۴ سالگی هم اندازه میشه‌.
قیمت ۳۰۰
هزینه ارسال با شماست

با درس خوندن هم.