صبوری کن عزیزِ من، درست میشه.

پلن امروز عکاسی زیر بارونه.

هی تایپ می‌کنم، دوباره پاک می‌کنم، هی می‌نویسم، می‌بینم حق مطلب و ادا نمی‌کنه، دیلیتش می‌کنم. یا دایره لغات من محدوده یا واقعا کلماتم گنجایش رسوندن مفهومی که می‌خوام و ندارن.

Just believe in believe.

کاش می‌تونستم مومنت‌های دوست‌داشتنی سریال "تد لسو" رو کنج ذهنم برای همیشه سیو داشته باشم تا هروقت خواسته یا ناخواسته در حال عقب نشینی و ناامید شدن بودم دوباره ببینمش و به باور "باور" داشته باشم.

کیبورد و نگاه می‌کنم، انگشت‌هام کلمات رو دنبال می‌کنن اما نتیجه‌ش صرفاً یه تلاش بیهوده‌س، صدها موضوع، هزاران حرف، ایده، شوق و ... که نمی‌تونن تبدیل به کلمه و بعد جمله بشن و در نهایت باکس پیام خالی می‌مونه. گاهی هم این چیزیه که گریبان‌گر آدم میشه.

فکرشم نمی‌کردم جذبم کنه ولی وقتی شروعش می‌کنی دلت می‌خواد بیشتر و بیشتر از ماجراهاشون باخبر شی و ببینی تد و تیمش چجوری با مسائل روبرو میشن و حلش می‌کنن.

کل این چیدمان برای صبح بخیر گفتن به رئیس بود، لعنت بهش. خیلی بامزه‌ان.

بگذار چیزی بهت بگویم ماری! زمین زیر پای ما، خیلی محکم به‌نظر می‌رسد؛ اما اگر اتفاقی در زندگیت بیافتد زیر پایت راحت خالی می‌شود.. -هاروکی موراکامی