اشک‌هایت آخرین بخش زنده‌ات بود.

واقعا نمیشد یا خودت نمی‌خواستی؟

مرا یک شب تحمّل کن که تا باور کنی جانا
چگونه با جُنون خود مدارا می‌کنم هرشب.

خوشا به حال شما که حرفی برای گفتن دارید، زمانه ما را بی‌ زبان کرد.

درباره‌اش به یه نقطه خیره می‌شم.

او را راحت گذاشتم. نگفتم همه چیز درست می‌شود. برای آرام‌ کردنش تلاشی نکردم. گاهی اوقات بهتر است همه چیز را آن‌طور که هست رها کرد؛ اندوه را آزاد گذاشت تا دوره‌اش را بگذراند.

احساس می‌کرد نیاز دارد مدّتی جای دیگری باشد؛ جایی خارج از دیوارهای خانه‌اش. می‌خواست کمی در پوست آدمی دیگر راه برود.

اگر روزی فراموش کردی برگرد و دوباره نگاه کن؛
آن سماجت هر چه بود، تو بودی.

چیه این آدمیزاد
توجه می‌کنی، میره
بی توجهی می‌کنی، میره
خرج می‌کنی، میره
خرج نمی‌کنی، میره
عاشقش می‌شی، میره
می‌رینی بهش، میره
زشت باشی، میره
زیبا باشی، میره
دو دقیقه آروم بگیر.