در ریتم این یک استعداد باباکرمِ حیف‌شده وجود داره که قرار بوده در کنار آواز سنتی ادامه پیدا کنه.

متاسفانه فاز ساعت دیواری رو برنداشتیم
و موند رو زمین.
لهذا سر اسب و استر رو کج می‌کنیم این سمتی.

بی‌تو به سر نمی‌شود.
نمی‌شود
نمی‌شود..

نشد که بی‌دهن صدا کنم تو رو.

یادم کن
آن‌قدر
که فراموش کرده‌ای.

و مساءالخیر.

وقتی یاد گرفته از گوگل سوال بپرسه:

من چجوری میتونم با لاک‌پشت‌های نینجا واقعنی حرف بزنم؟

‌‌‌‌‌
یه قیاسِ جالبِ احتمالاًمسخره می‌خوام بگم:

_ من هیچ‌وقت این باور رو نداشتم که می‌دونم عشق و این‌دست مقولات یعنی چی و چه نمودهایی داره دقیقاً. _

من عبد و دیوونه‌ی چیپس‌ سرکه‌نمکی‌ام. چندروز پیش توی یه کیسه‌ی نایلونیِ خرید دیدم که یه چیپس سرکه‌نمکی هم بین مابقی خریدهای خونه‌ست.
تا چندروز توی ذهنم اون چیپس سرکه‌نمکیِ داخل نایلون نقش بسته بود. سرانجام امروز توی یه‌قسمت از کابینت پیداش کردم؛ اما یه‌دفعه خشک شدم سرِ جام.
اون چیپس، سرکه‌نمکی نبود! لیمویی بود!
چیپس‌سرکه‌نمکیِ بنفش‌رنگ فقط در خیال و اوهامم بود. نه توی حقیقتِ اون کیسه‌نایلونیه.
انگار حجم دیوونگی من نسبت به چیپس سرکه‌نمکی باعث شده بود که چیپس‌ لیمویی رو هم سرکه‌نمکی ببینم. درحالی‌که حتی رنگ و طرح بسته‌هاشون هم با هم‌دیگه فرق دارن!

فکر کردم شاید یکی از نمودهای عشق هم همین باشه.
تو چیزِ/کسِ موردنظرِ هایلایت‌شده‌ت رو در صوَر مختلف می‌بینی و این گریزناپذیره.
نه قراره بگیم بده و نه قراره بگیم که خوبه.
فقط هست و انکارنشدنیه.
واقعاً انکارنشدنیه.
‌‌