در راستای توانمندسازی خانواده‌ها و ارتقاء آگاهی مادران، کارگاه آموزشی فرزندپروری برای تعدادی از  مادران برگزار شد.
هدف ما ایجاد فضایی است که مادران بتوانند با دریافت آموزش‌های کاربردی، نقش مؤثرتری در تربیت و رشد فرزندانشان ایفا کنند.
شما هم می‌توانید در مسیر توانمندسازی خانواده‌ها با ما همراه شوید.

https://t.me/kiyanango

یلدای امسال در کنار کودکانمان یادآور شدیم که هر شب سیاه محکوم به روشنی صبح است اگر دست در دست هم و کنار هم باشیم.
در این مسیر منتظر دستان گرم تک تک شما هستیم.
https://t.me/kiyanango

‍ کودکان مهاجر، قربانیان تبعیض و جبر جغرافیا
مهاجرستیزی در جامعه ایران، به ویژه در مورد کودکان مهاجر، مسئله‌ای است که نیاز به توجه بیشتری دارد. بسیاری از این کودکان، به دلیل جنگ، فقر، یا بحران‌های اجتماعی مجبور به ترک وطن شده‌اند. آن‌ها در نتیجه‌ی شرایط ناخواسته به ایران آمده‌اند و نقشی در این وضعیت نداشته‌اند.
اما وقتی به این کودکان به چشم “بیگانه” یا “دشمن” نگاه می‌کنیم، نه تنها حقوق انسانی آن‌ها را زیر پا می‌گذاریم، بلکه به سلامت روانی و آینده‌ی آنان آسیب می‌زنیم. کودکان مهاجر به دلیل تبعیض‌ها و قضاوت‌های منفی، با مشکلاتی چون اضطراب، افسردگی و احساس بی‌ارزشی روبرو می‌شوند.
این شرایط بر تحصیل، سلامت و آینده‌ی آن‌ها تاثیر منفی می‌گذارد و در نهایت می‌تواند باعث به وجود آمدن نسل‌هایی محروم و دور از فرصت‌های برابر شود. این کودکان، همانند هر کودک دیگری، حق دارند در یک جامعه پذیرای انسان‌دوست و عاری از تبعیض رشد کنند.
ما باید یاد بگیریم که نگاه‌مان به مهاجران، به ویژه کودکان، انسانی و بدون پیش‌داوری باشد. آن‌ها به ایران آمده‌اند نه به اختیار خود، بلکه به دلیل شرایطی که بر آن‌ها تحمیل شده است. بیایید به جای قضاوت و تبعیض، فرصتی برای این کودکان فراهم کنیم تا در کنار هم و در جامعه‌ای برابر، به رشد و شکوفایی برسند.
https://t.me/kiyanango

? حقوق کودکان هم‌تراز رفاه کودکان نیست

نسخه صوتی

▫️ 16 مهر در ایران و برخی دیگر از کشورها به عنوان روز کودک شناخته می‌شود. روزی برای پاسداشت مفهوم کودکی و حقوق این گروه از جامعه. در ایران تا چه اندازه از حقوق کودکان آگاهی داریم؟ آیا افزایش رفاه آن‌ها و دسترسی‌شان به ابزار و تکنولوژی‌های تازه برایشان حقوق ایجاد کرده است و دیگران از این حقوق آگاهی دارند؟

▫️به مناسبت روز جهانی کودک میزگردی در «اکوایران» با موضوع کودکان و حقوق آنها برگزار کردیم. فائزه رضازاده، وکیل دادگستری و مدیر سابق واحد حقوقی انجمن حمایت از حقوق کودکان در این گفت‌وگو بر ابعاد مختلفی از بازماندگی از تحصیل به عنوان یکی از حقوق اساسی کودکان تاکید داشت و به کودکان کمتر دیده شده در رسانه‌ها پرداخت. هدی اوغازی مقدم، فعال حقوق کودک و مدیر انجمن کیانا معتقد است که رفاه دوره جدید برای کودکان حقوقی ایجاد نکرده است و سمانه گلاب، پژوهشگر و عضو هیات مدیره موسسه مهر و ماه هم بر این باور است که کالایی شدن آموزش سبب شده تا امروز بسیاری از کودکان از نظام تحصیل جا بمانند.

? @ecoiran_webtv

بیانیه جمعی از سازمان‌های مردم‌نهاد به مناسبت آغاز سال تحصیلی؛

برخورداری از آموزش با کیفیت  و رایگان حق همه کودکان است

هر ساله به بهانه آغاز بازگشایی مدارس و مناسبت‌های مرتبط با کودکان،  انبوهی از مسائل و مشکلات را مورد تاکید قرار داده  و بر احقاق حقوق کودکان پافشاری کرده‌ایم. با نگاهی گذرا بر اهم عناوین مطالبات، متوجه خواهیم شد که متاسفانه تا کنون گویا گوش شنوایی برای شنیدن آلام  و رنج‌های بی‌شمار کودکان وجود ندارد .

آمار رو به رشد کودکان خارج از چرخه تحصیل، وضعیت بغرنج کودکان مهاجر و کودکان زباله گرد، گسترش روز افزون مدارس خصوصی، فقیرتر شدن رو به گسترش اموزش و پرورش دولتی، بی‌عدالتی مفرط در حق بقا و رشد و آموزش کودکان سیستان و بلوچستان و ایلام و کردستان و خوزستان و .. همه و همه مرارت‌های پرتکرار کودکان این سرزمین است.

ازدواج در سنین کودکی را از رسانه ملی و برخی از دیگر رسانه‌های جمعی  ترویج  می‌کنند و آشکارا در تقابل با پیمان نامه جهانی حقوق کودک  که  کشور ما‌ نیز از سال ۱۳۷۳به آن پیوسته و ملزم به اجرای آن است قرار می گیرند .
به راستی آیا با این حجم از مسائل حل نشده ی کودکان از یک طرف و  دربند کردن معلمان و اموزگاران شریف پرسشگر و مطالبه گر از طرف دیگر،  می‌توان امیدی به توسعه عدالت آموزشی و ایجاد دسترسی برابر  به آموزش با کیفیت برای همه ی کودکان را  داشت؟ 

چگونه است که از مافیای کنکور، مافیای سرسخت‌تر امتحانات نهایی هم قد علم می‌کند و علیرغم اعتراض مجلس و دولت و  شخص وزیر آموزش و پرورش و  والدین و دانش آموزان و.. هیچکس  توانایی لغو مصوبه نامطلوب تاثیر معدل امتحانات نهایی در کنکور  را ندارد؟  چگونه است که  از وجود عدالت آموزشی سخن می گوییم  اما ردیف مربوط به حمایت از کودکان کار از قانون برنامه هفتم توسعه حذف می‌شود؟
چگونه است که بودجه سرانه دانش آموزی در این کشور در مقایسه با بودجه بسیاری از دستگاهها و سازمان‌های دیگر تقریبا هیچ است و اراده‌ای برای افزایش بودجه این وزارتخانه وجود ندارد؟
آیا با وجود این همه تبعیض‌ و بی‌عدالتی‌ می‌توان امیدی به توسعه داشت؟

در چنین شرایطی و در  آستانه‌ی آغاز سال تحصیلی جدید،  ما جمعی از سازمان‌های مدنی حامی کودکان، ضمن تبریک روز دانایی و بالندگی به دانَش آموزان و معلمان و خانواده‌ها، موارد زیر را با تاکید فراوان مطالبه می‌کنیم :

۱- متاسفانه چندین سال است  که با پولی شدن آموزش و پرورش و عدم توجه به زیرساختهای آموزشی در مناطق محروم،  از توسعه عدالت آموزشی فاصله گرفته و عملا نظام آموزشی طبقاتی شده است. از این رو پایبندی عملی به شعار توسعه عدالت آموزشی و همچنین اجرای بند مغفول مانده سی‌ام قانون اساسی مطالبه جدی فعالان حقوق کودک است .
۲-تاکید می‌کنیم که کودکان مهاجر و پناهنده مطابق با پیمان نامه جهانی حقوق کودک، حق برخورداری از آموزش و تحصیل و سایر خدمات اجتماعی را دارند.
۳-وزارت اموزش و پرورش بیش از دیگر سازمان‌ها باید پایبند به مفاد پیمان نامه جهانی حقوق کودک بوده و پرهیز از سیاست‌زدگی  در تصمیم سازی‌ها و سیاستگذاری‌های  اموزشی و پرورشی، به کارگیری نیروهای کارآمد و کاردان و متخصص در برنامه ریزی‌ها و تدوین کتب درسی از وظایف اصلی این وزارتخانه است .
۴-حذف مصوبه کنکوری و عقب راندن مافیاهای مختلف در عرصه اموزشی کشور مطالبه جدی فعالان حقوق کودک، دانش آموزان و خانواده‌های آنان است.
۵- توجه و احترام به زبان مادری در مدارس و توجه به آموزش با کیفیت و طراحی محتوای اموزشی متناسب با نیازهای کودکان و همچنین طراحی و تدوین محتواهای آموزشی بر اساس  نیازهای اقلیمی محل زندگی دانش آموزان از دیگر موارد مورد تاکید سازمان‌های مدنی است
۶-کودکان کار، کودکان بازمانده از تحصیل و کودکان در شرایط‌دشوار،  نیازمند توجه جدی برای ورود به چرخه تحصیل و دنیای کودکی هستند.  همکاری وزارت رفاه و وزارت اموزش و پرورش و استفاده موثر از تجربیات میدانی سازمان‌های مردم‌نهاد در این زمینه،  می‌تواند در مسیر تحقق این مهم بسیار راهگشا باشد .
با امید به ساختن جهانی شایسته کودکان
اول مهر ماه ۱۴۰۳
۱-موسسه یاریگران کودکان کار پویا
۲-موسسه توانمندسازی ندای ماندگار
۳-گروه فرهنگی اجتماعی کیانا
۴-موسسه توانمندسازی مهر و ماه
۵-گروه تلاشگران یاری همدل
۶-انجمن پرنده درخت کوچک
۷-انجمن حمایت از حقوق کودکان
۸-موسسه مهرآفرین پناه عصر
۹-انجمن درخت کوچک زندگی
۱۰-انجمن دوستداران کودک پویش
۱۱-انجمن آموزشی، پژوهشی پویا
۱۲-موسسه تاک سرزمین من
۱۳-موسسه شکوفایی استعداد‌های کودکان مهر
۱۴-موسسه انسان دشواری وظیفه
۱۵-انجمن حمایت از کودکان کار
https://t.me/kiyanango

‍ بازماندگان از تحصیل؛ معضلی فراتر از آمار رسمی

فقط چند روز به ماه مهر و آغاز سال تحصیلی باقی‌مانده است و این روز‌ها بازماندگی از تحصیل به یکی از اصلی‌ترین نگرانی‌های فعالان حقوق کودک و جامعه‌شناسان تبدیل شده است.  براساس داده های مرکز آمار ایران،  ۱۷۵ هزار کودک ۶ تا ۱۱ ساله در سال  تحصیلی گذشته از تحصیل باز‌مانده‌اند.

امسال نیز در آماری مختصر اعلام شده است که تاکنون ۱۲ هزار کودک شش ساله فقط در استان تهران در کلاس اول ثبت نام نکردند. با فرض این که موضوع فراتر از کودکان استان تهران و پایه اول دبستان است میتوان ادعا کرد که بازماندگی از تحصیل هزاران کودک، یک معضل جدی در ایران است. 
معضلی که حال و‌آینده کودکان و همه افراد جامعه را تحت تاثیر قرار می‌دهد.
این در صورتی است که همه آمار و اطلاعات موجود، محدود به کودکان ایرانی است و شامل کودکان مهاجر  و اتباع خارجی ساکن در سراسر ایران نمی‌شود. در واقع حذف این گروه از کودکان از آموزش رسمی نه تنها به عنوان مساله مطرح نیست بلکه وجود ابن کودکان حتی در آمار  بازماندگی از تحصیل به حساب نمی آید.
https://t.me//kiyanango

۱۲ ژوئن روز جهانی مقابله با کار کودک است. آرمانی که فرسنگ‌ها با وضعیت فعلی جامعه ما فاصله دارد. متاسفانه هنوز هم جمعیت زیادی از کودکان در بخش‌های مختلف کار می‌کنند. کودکانی که سلامت جسمی و روانیشان در محیط‌های نامناسب، به خطر می‌افتد. از تحصیل، آموزش و توسعه فردی محروم‌می‌شوند و حتی از امید به آینده روشن هم روز به روز فاصله می‌گیرند. کار کودکان فرصت‌ بازی، استراحت و فعالیت‌های اجتماعی را از آن‌ها می‌گیرد اموری که برای رشد اجتماعی و عاطفی کودکان ضروری هستند و‌ در نهایت باید گفت که کار کودکان، یکی از ابتدایی ترین حقوق انسانی آنان را نقض می‌کند. علاوه بر آن چون دلیل به کار گرفتن کودکان دستمزد پایین‌تر است، هم فرصت اشتغال یک بزرگسال از بین می‌رود و هم درآمد ناچیز باعث پایداری فقر خانواده او و ایجاد نابرابری می‌شود و این چرخه تا نسل‌ها ادامه پیدا می‌کند.
اما باید بدانیم که کار کودکان نه تنها برای کودکان و خانواده‌های فقیر بلکه برای کل جامعه، آسیب‌هایی به همراه دارد و به همین دلیل است که باید همه ما به آن توجه کنیم.
کار کودکان مانع از تحصیل و کسب مهارت‌های لازم برای ورود به بازار کار در آینده می‌شود و همین می‌تواند بر اقتصاد و رفاه عمومی، تاثیر منفی داشته باشد. از طرفی همین کمبود مهارت و تجربه، کیفیت و بهره‌وری خدمات و محصولات بازار را کاهش دهد.
وجود کار کودکان تقویت‌کننده نابرابری‌ها در جامعه است که می‌تواند منجر به افزایش بی‌ثباتی اجتماعی و اقتصادی و حتی نا امنی شوند. چراکه افزایش جرم و ناامنی هم معلول نبود فرصت‌های مناسب برای تحصیل و توسعه فردی کودکان کار است و می‌تواند به افزایش میزان جرم و جنایت در جامعه منجر شود.

وجود کار کودکان و نابرابری‌های مرتبط با آن می‌تواند باعث کاهش اعتماد عمومی و همبستگی اجتماعی شود. این موضوع می‌تواند به کاهش مشارکت مدنی و تضعیف نهادهای دموکراتیک منجر شود که بر کل جامعه تأثیر می‌گذارد. به علاوه موجب تضعیف تصویر بین‌المللی کشور می شود.
دولت‌ها موظف به اقداماتی برای حذف کار کودک هستند و آن ها می‌توانند با اجرای برنامه‌های فقرزدایی و اشتغال‌زایی برای توانمندسازی خانواده‌های کودکان زمینه لازم‌را برای حذف کار‌کودک‌فراهم کند. همچنین با ایجاد نظام شناسایی کارآمد و ارائه کمک هزینه تحصیلی برای کاهش بازماندگی از تحصیل، توسعه خدمات مددکاری و مشاوره در مدارس مناطق محروم، افزایش دسترسی کودکان مناطق محروم از آموزش دیجیتال حمایت‌‌ های حداقلی را از تحصیل کودکان انجام‌دهد.
دولت ایران همچنان می‌تواند با توقف خصوصی‌سازی آموزش برای کاهش نابرابری و جلوگیری از ترک تحصیل کودکان، برقراری ممنوعیت ازدواج کودکان و اصلاح قوانین مربوط به سن ازدواج، اصلاح قوانین مهاجرت با هدف اعطای مدارک هویتی به کودکان و به طور کلی ایجاد نظام حفاظتی برای پیشگیری از کار کودک و طراحی سازوکار شناسایی کودکان در شرایط دشوار گام مهمی برای حذف کار کودکان بردارد.
به علاوه، اصلاح قوانین کار برای نوجوانان بالای ۱۵ سال و پیشگیری از کار خانگی کودکان و تدوین قوانین برای نظارت بر کارگاه‌های کوچک و خانگی و اجرای مقاوله‌نامه‌های بین‌المللی برای حذف بدترین اشکال کار کودک اقدامات دیگری است که دولت به واسطه آن می‌توان مانع از کار کردن کودکان شود.
اما در شرایطی که دولت قادر یا مایل به منع کار کودکان نباشد چه باید کرد؟ در این شرایط افراد جامعه هم می‌تواند نقش بسیار مهمی در کاهش و حل این مشکل ایفا کنند . شاید افراد و کسب‌وکارها بتوانند مالی یا داوطلبانه از تحصیل کودکان کار حمایت کنند. یا این که افراد در قالب همکاری با مدارس، استفاده از شبکه‌های اجتماعی برای جلب توجه به این موضوع، تشکیل گروه‌های نظارت بر کودکان کار، و مهارت‌آموزی به والدین نیز به کاهش نیاز به کار کودکان کمک می‌کند. اما این جنس‌ها همه ظرفیت‌های بالقوه ‌ای است که می‌تواند با ساماندهی به بالاترین بازدهی برسد. به همین دلیل بهترین راه برای کنشگری فعال افراد جامعه حضور در سمن‌ها است و این حضور می‌تواند در قالب فعالیت‌های داوطلبانه، پرداخت کمک‌های نقدی و غیر نقدی و از همه مهم‌تر یاری در اقدامات و‌پیگری‌های قانونی برای بیان مطالبات باشد.
اگرچه سازمان‌های غیردولتی و سمن‌ها می‌توانند برنامه‌های حمایتی و آموزشی برای کودکان کار و خانواده‌هایشان ایجاد کرده و مراکز آموزش، بهداشت و حمایت روانی فراهم کنند. با این‌حال، نباید ظرفیت این نهاد را به امور حمایتی محدود کرد چراکه مهمترین‌ اقدام سمن‌ها بیان چالش‌ها و‌مسائل کودکان کار و مطالبه راه حل آن از سیاستگذاران است. امری که با جمع شدن افراد در قالب گروه‌ها و انجمن‌ها ممکن است.