مخلص آقای لکان هم هستیم. درد و بلاش بخوره تو سر فروید.

این قضیه که ادبیات نه سر داره، نه ته، نه در، نه پیکر، خیلی هیجان‌انگیز و خوراک رمانتیزه کردن و این صحبت‌هاست تا وقتی که مجبور می‌شی برای یه امتحان درس بخونی.

خدا منو ببخشه ولی یه‌جورایی دلم برای چامسکی و ویگوتسکی و پیاژه تنگ شده.

درباره‌ی اینکه متجاوز به کودکان داره راست‌راست برای خودش مسابقه می‌ده صداتون درنمیادا، ولی تا می‌بینید می‌تونید روی ترنس‌ستیزی‌تون اسم حمایت از حقوق زنان بذارید می‌پرید وسط.

مسئله‌تون حتی ترنس بودن یا نبودن و هویت جنسی و جنسیتی آدم‌ها توی همچین موقعیت‌هایی هم نیست. مسئله‌تون اینه که معیار همه‌چیز باید ذهن خودتون باشه. یه نگاه به طرف می‌کنید و اگه بدنش به اندازه‌ی کافی به نظرتون زنونه نبود، دیگه طرف زن نیست. فحشش و آسیب روحی‌ش و احساس تعلق نداشتن و بی‌هویتی‌ش هم مال اقلیت‌ها.

از اینکه می‌تونم آدم‌ها رو از دور دوست داشته باشم بدم میاد. انگار همین که توی ذهن من زنده‌ان کافیه. همین که من می‌بینمشون و صداشون رو می‌شنوم کافیه. مهم نیست که نمی‌تونم دستم رو دراز کنم. مهم نیست که یادم می‌ره خودم رو بهشون نشون بدم‌. همیشه توی ذهن خودم جا می‌مونم. آدم چجوری خودشو یادش می‌ره؟

And do you look into the mirror to remind yourself you′re there?

a new design for x and y. I want your violation. deflect the system with our mind.