وقتی که از کنار مقصدت می‌گذری، دیگر درست‌ترین جاده برایت دورکننده‌ترین آنها خواهد شد.

یک شب برمی‌گردم و روحم را از این مرداب بیرون می‌کشم.
اما حالا زیادی خسته ام.

سلامت روانی!؟
فروپاشی، امضایِ من پای کاغذ هاست.

امید من کم سو بود
کم‌سو
به قدری که در نور بودنش
جای تردید بود
و هنگامیکه که شعله کم‌جان است،
تنها باید بر تاریکی افزود!
تاریکی من
برای غلیظ‌تر شدن تو بود
تویی که کم‌ بودی؛
همواره.

برمی‌گردم. از جاده‌ای که گمان می‌کردی سالهاست مسدود است.

هیچ کس مرا نشناخت؛
جز بغض هایِ عمیقِ شبانه ام ..

ایستاده‌ای و به روزهای رفته فکر می‌کنی و ناگهان می‌فهمی که آن "رفتن" چقدر پیش از لمس دستگیره در آغاز شده بود.